محبوبه آهنگران

جمعیت جهان در قرن 21 از مرز 6 میلیارد نفر کنونی گذشته و به بیش از 10 میلیارد نفر خواهد رسید. یکی از معایب این افزایش جمعیت استفاده بی رویه از منابع طبیعی در جهت افزایش تولیدات کشاورزی می باشد. در بسیاری از این موارد، این افزایش تولید با تخریب منابع زیستی و فرسایش شدید ذخایر توارثی همراه بوده است. حفاظت و استفاده از منابع ژنتیکی گیاهی برای بقاء و بهبود تولیدات زراعی ضروری می باشد و به عنوان نیاز اساسی در توسعه پایدار، خلق واریته های جدید، و کاهش فقر محسوب می شود. بنابراین حفظ و نگهداری ذخایر توارثی ضروری می باشد. به طور کلی یکی از اولین قدم ها در یک برنامه به نژادی موفق، تشخیص صحیح ژنوتیپ های مطلوب است، که برای صحیح عمل نمودن دراین راستا به نکات خاصی باید توجه نمود. اثرات متقابل ژنوتیپ و محیط، اتخاذ روش صحیح گزینش، و استفاده از نشانگرهای مولکولی مناسب برای تشخیص ژنوتیپ ها تو صیه می گردد (Salehi,1999). مواد ژنتیکی گوناگون گیاهی ذخایر بلقوه ای هستند که به عنوان پشتوانه ای ارزشمند برای متخصصان اصلاح نبات محسوب می شوند. گر چه بشر خود عاملی برای کاهش تنوع ژنتیکی در بسیاری از گونه های گیاهی بوده و این کاهش می تواند به طور جدی برنامه اصلاحی را محدود سازد با این وجود متخصصین تلاش روز افزون و دامنه دار برای جمع آوری و مطالعه تنوع موجود در آن ها از اصول ضروری اصلاح گیاهان است (2001، Azizi).