بررسی اثر سیدر با هورمون پروستاگلاندین و گنادوتروپین کوریونی مادیان بر فعالیت تولید مثل میش های دالاق

این تحقیق با 34 راس میش از نژاد دالاق با میانگین سن 3 تا 5 سال و میانگین وزن 51 کیلوگرم در ایستگاه پرورش و اصلاح نژادگوسفند و بز جهاد کشاورزی استان گلستان به منظور بررسی تاثیر سیدر با pGF2α و eCG بر کارایی تولید مثل در خارج از فصل تولید مثل انجام شد. آزمایش در قالب طرح کاملا تصادفی که تیمارها عبارتند از گروه (تیمار) سیدر به همراه pGF2α با 11 رأس میش، گروه دوم سیدر به همراه eCG با 11 راس میش و گروه سوم شاهد با 12 راس میش. در گروه اول و دوم طول مدت درمان با سیدر بمدت 13 روز بوده و پس از خارج نمودن سیدر در گروه اول pGF2α به میزان 0/5 سی سی و گروه دوم eCG به میزان 400 واحد بین الملی بصورت عضلانی تزریق گردید. در گروه شاهد هیچ گونه اعمال هورمونی صورت نگرفت. تمام گروهها بصورت دستی در آغل تغذیه شدند. پس از خارج نمودن سیدر و تزریق هورمون 2 راس قوچ وارد هر گروه گردید. بروز علائم فحلی در تیمار های اول تا سوم به ترتیب 90/9، 63/6 و 25 درصد بوده است که تفاوت بین تیمار ها معنی دار بوده است (p<0/05). نرخ زایمان در گروه اول، دوم و سوم به ترتیب 54/5، 27/3 و 25 درصد بوده است. نرخ زایمان در گروه های اول ، دوم و سوم به ترتیب 54/5، 27/3، 25/4 درصد بوده است که بین تیمار اول با سایر تیمار ها تفاوت در سطح 5% معنی دار و تیمار دوم و سوم تفاوت معنی دار مشاهده نگردید. صفت چند قلوزایی و دو قلو زایی بین تیمارها تفاوت معنی دار نداشته است.فکاندیتی برای گروه سیدر + pGF2α، سیدر + eCG و شاهد بترتیب 63/6، 27/3 و 25 بوده است که گروه یک با سایر گروها تفاوت معنی دارداشته است (P<0/05). نرخ زایمان و نکاندیتی دار مجموع دوره اول و ئوم فحلی به ترتیب برای تیمار ها تفاوت معنی دار مشاهده نگردید. نتایج این آزمایش نشان داد که درمان سیدر بهمراه pGF2α عملکرد مناسبتری در بروز علائم فحلی و تولید مثلی نسبت به گروه دوم و گروه شاهد داشته است.

Keywords:

سیدر , عملکرد تولید مثل , گوسفند