عبدالواحد هودیانی مهر - کارشناس ارشد آگرواکولوژی
مهدی دهمرده - استادیار گروه زراعت دانشگاه زابل
عیسی خمری - دانشیار گروه زراعت دانشگاه زابل
محمدرضا اصغری پورچمن - دانشگاه زابل،دانشکده کشاورزی

با وجود اینکه سیستم های کشت مخلوط از زمانهای قبل به عنوان کشت سنتی رواج داشته است، امروز نیز مورد توجهمحققان زیادی قرار گرفته است (Ghanbari, 2000). امروزه در اکثر نقاط ایران تک کشتیرایج میباشد.این امر باعث کاهش تنوع گیاهان زراعی، کاهش حاصلخیزی خاک، افزایش بیماری ها وآفات شده، ریسک اقتصادی را افزایش داده و در نتیجه باعث کاهش پایداری می شود (Waniet al., 1995, Bagayoko et al., 2000, Beurlin. 2001). طراحی و در مرحله بعد، مدیریت یک بوم نظام در کشاورزی پایدار مستلزم ایجاد تغییراتی در نظام های رایج کشاورزی است. این تغییرات شامل افزایش کارایی مصرف نهاده ها، جایگزینی نهاده های تجدیدناپذیر و زیانبار با نهاده ها و عملیات بوم سازگار و در نهایت طراحی مجدد نظام هایکشاورزی بر اساس اصل بوم شناختی می باشد. کشت مخلوط یکی از مولفه های کشاورزری پایدار محسوب می گردد، که بخشیاز برنامه تناوب زراعی در طراحی کشت بوم های پایدار است، ضمن افزایش تنوع بوم شناختی واقتصادی، باعث افزایش عملکرددر واحد سطح، افزایش ثبات نظام وتغذیه مطلوبتر انسان ودام می شود (Zhang and Li,2003) کشت مخلوط، کشت همزمان دو یا چند محصول در یک مزرعه است که در بسیاری از مناطق دنیا انجام می گردد. کشت مخلوط در مناطق واقلیم هایمختلف توانسته است عملکرد کل را در واحد سطح در مقایسه با تک کشتی افزایش دهد. این سیستم علاوه بر حفط تعادل اکولوژیک و ثبات سیستم، اهداف متفاوتی را دنبال می کند (جوانشیر و همکاران، 1379).