فاطمه مهدیزاده سراج - استادیار دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه علم و صنعت ایران

این مقاله بر آن است تا بر لزوم بازنگری بر سیستم و نظام آموزشی و واحدهای درسی دانشگاه تاکید نماید. در این راستا لازم می باشد تا هدف نهایی از تربیت این دانشجویان و میزان موفقیت در این امر مورد بازبینی قرارگیرد. نظر به توسعه ی روزافزون جهانی دانش و اطلاعات، چشم پوشی از این امر و دنباله روی سیستم آموزشی پیشین موجب رکود می باشد. لذا توجه به حجم جدید اطلاعات ، امکان گریز از کنش و واکنش علوم بر یکدیگر میسر نمی باشد و هیچ دانشی به سرانجامی سودمند دست نمی یابد جز اینکه با مهارت های دست یابی به نتایج با بهره گیری از متودهای میان دانشی آشنا باشد و بهره گیرد. در این راستا آموزش واقعی و ماندگار حاصل نمی آید مگر توسط تجربه ی عملی اصول مذکور . هنگامی که بتوان در آزمایشگاهها و یا کارگاهها، اصول اولیه را مطرح نمود و دانشجویان خود به مکاشفه بپردازند و سپس به ادامه ی مبحث پرداخته شود وبه عبارتی دانشجویان بتوانند مطالب را حس نمود و لمس کنند، حس نوآوری و ابداع در آنان انگیخته شده و به بارخواهند. نشست. و اما تمامی آمال مذکور و به طور همزمان ارتباط با دنیای صنعت به بار نخواهد نشست به جز آنکه به طور عملی تجربه ی دنیای واقعی صنعت به صورت پروژه ای درسی و گذار تدریجی از دنیای آکادمیک به دنیای واقعی در دوران تحصیل اعمال گردد. این مقاله سعی بر آن است که نمونه ای عینی در رشته ی معماری تحت عنوان "پروژه های زنده و واقعی" که در کشور انگلستان در این رشته پیاده می گردد را معرفی نماید تا به مانند الگویی عملی مورد ارزیابی و سنجش قرارگیرد

نظام آموزشی، دروس کارگاهی، پروژه های درسی مرتبط با دنیای واقعی