سیامک فرشاد - عضو هیئت علمی دانشگاه علم و صنعت ایران
محمد فتحیان - عضو هیئت علمی دانشگاه علم و صنعت ایران
فرزاد رفیعیان - دبیرکل انجمن های علمی - دانشجویی دانشگاه علم و صنعت ایران
بابک ابراهیمی - دانش آموخته مهندسی صنایع دانشگاه علم و صنعت ایران

با توجه به رشد قابل توجه دانشگا هها و صنایع، امروزه بخش اعظم سرمایههای جوامع اعم از نیروی انسانی و منابع مالی در این دو بخش متمرکز شده است. با پیشرفت روزافزون علوم و صنایع فاصله این دو نهاد پایهای جوامع نیز روز به روز بیشتر می شود. کاهش فاصله علم و صنعت از یک سو و کاستن از هزینههای تحقیقات مربوط به تجاری سازی از سوی دیگر، جوامع بشری را در دهه اخیر به سوی استفاده از ابزارهای جدیدی به نام مراکز رشد سوق داده است. از طرفی مراکز رشد امروزی دارای محدودیت های مکانی و زمانی بوده و از انعطاف پذیری و گستره عملکرد محدودی برخوردارند. این مراکز رشد در راستای تخصیص بهینه منابع محدودی که در اختیار دارند، مجبورند خود را به دانشگاه یا منطقه خاصی محدود نموده و بعضا قوانین جذب و حمایت سختگیران های وضع نمایند. لیکن مراکز رشد مجازی به دلیل عمومیت و فراگیری بازار که ناشی از مجازی بودن، وسعت طیف مکانی و توانایی بکارگیری فناوری اطلاعات و ارتباطات است، قدرت اشتغال زایی و فراگیری در سطح کشوری و بی نالمللی از طریق توسعه صنایع کوچک و متوسط فناور را دارا می باشند. در این مقاله سعی بر آن است تا با بیان مفاهیم مراکز رشد و سیر تکاملی آن به بررسی عملکرد مراکز رشد در تجاریسازی یافته های تحقیقاتی بپردازیم. در ادامه مراکز رشد مجازی و نقش فزآینده آن در توسعه اقتصادی و استفاده بهینه از منابع موجود معرفی شده و مدل مراکز رشد مجازی با بکارگیرِی فناوری های نوین به عنوان عامل توانمندساز در راستای رفع معضل اشتغال و حرکت به سوی توسعه اقتصادی از دید تاثیر گذاری کلان ارائه می شود.

مراکز رشد مجازی _ کارآفرینی _ توسعه اقتصادی _ فناوری های نوین