ماماندهی کاربری اراضی شهری با رویکرد برنامه ریزی تعاملی نمونه موردی محله پل سنگی تبریز

یکی از جنبه های اصلی ساخت شهر، برنامه ریزی کاربری اراضی شهری است، این مقوله پس از جنگ جهانی دوم و بخصوص در دهه های اخیر و در پی نابسامانی ها، مسائل و مشکلات شهرها از جایگاه ویژه ای برخوردار شده است. کاربری زمین این مهم از تأثیرگذاری انسان بر محیط است. از این رو به منظور برنامه ریزی و کنترل زمینی و تحولات آن، لازم است عوامل تأثیرگذار بر آن را شناسایی و ارزشیابی نمود ( یکی از جنبه های اصلی ساخت شهر، برنامه ریزی کاربری اراضی شهری است، این مقوله پس از جنگ جهانی دوم و بخصوص در دهه های اخیر و در پی نابسامانی ها، مسائل و مشکلات شهرها از جایگاه ویژه ای برخوردار شده است. کاربری زمین این مهم از تأثیرگذاری انسان بر محیط است. از این رو به منظور برنامه ریزی و کنترل زمینی و تحولات آن، لازم است عوامل تأثیرگذار بر آن را شناسایی و ارزشیابی نمود (Longley ، 2000:473). امروز برنامه ریزی کاربری زمین شهری به چگونگی استفاده و توزیع و حفاظت اراضی، سامان دهی مکانی - فضایی فعالیت ها و عملکردها، بر اساس خواست و نیازهای جامعه شهری می پردازد و انواع استفاده از زمین را مشخص می نماید. نظام کاربری اراضی شهری در باغ هسته اصلی برنامه ریزی شهری است و انواع استفاده از زمین را طبقه بندی و مکانی یابی می کند (مهدی زاده، 1:1379 ). در برنامه ریزی کاربری اراضی شهری تلاش می شود که الگوهای اراضی شهر به صورت علمی مشخص شود و مکان یابی فعالیت های مختلف در شهر در انطباق با و هماهنگی با یکدیگر و سیستم های شهری قرار گیرد. در باب برنامه ریزی کاربری اراضی شهری مجموعه ای از فعالیت های هدفمند است که محیط مصنوع را سامان می بخشد و در حد مقدور، خواسته ها و نیازهای جوامع شهری را در استفاده از اراضی فراهم می آورد (سعید نیا ، 13،1378). به طور کلی می توان گفت که شکل گیری نظام کاربری زمین در هر جامعه شهری و نحوه تقسیم اراضی و استفاده از آن در فعالیت ها و خدمات مختلف، بازتاب و برآیند عملکرد متقابل مجموعه ای از عوامل و نیروهای مختلف محیطی، اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، حقوقی و غیره است. نقش برنامه ریزی شهری و سرنوشت نهایی تنهایی شهیدی تا حدود زیادی به میزان امکان مداخله و نظارت بر نحوه استفاده از زمین شهری وابسته است. اهرم های مؤثر بر تکامل برنامه ریزی شهری و غنای طرح های شهری، ایجاد پیش شرط های لازم برای برنامه ریزی کاربری زمین است ( زیاری، 3:1388). ارزیابی یکی از مراحل حساس و مهم برنامه ریزی کاربری زمین می باشد که بیانگر نحوه پراکندگی انواع فعالیت های شهری و شناخت معایب و مزایایی حرف های کاربری زمین از منظر اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و زیست محیطی است. با توجه به اینکه تحمیل سطوح کمی و کیفی کاربری های شهری به منظور استقرار و توزیع بنزین کاربری های، بر اساس نیازهای ساکنین شهر و دستیابی به راه حل هایی جهت رفع مشکلات موجود گامی مؤثر برای مدیران، برنامه ریزان و مسئولیت شهری می باشد. اینک این تحقیق سعی در بررسی کمی و کیفی کاربری های محل پل سنگی تبریز در وضع موجود براساس استانداردها و ضوابط موجود در شهرهای ایران می باشد.