اثر بخشی آموزش هوش هیجانی بر خودکارآمدی دانش آموزان شهرستان صحنه

زمینه و هدف: خود کارآمدی به باورهای افراد درباره توانایی هایشان در سامان دادن انگیزه ها، منابع شناختی و اعمالکنترل بر یک رخداد معین اشاره دارد. در روانشناسی یک توجه ویژه به اهمیت نقش بهبود خودکارآمدی در موفقیتهای افراد در حوزه های مختلف زندگی وجود دارد. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش هوش هیجانی برخودکارآمدی دانش آموزان شهرستان صحنه انجام شد. روش تحقیق: جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزانصحنه بود که از میان آن ها با روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای نمونه ای به حجم 32 نفر به شیوه تصادفی انتخاب و با روش جایگزینی تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. گروه آزمایش به مدت 8 جلسه تحت آموزش هوش هیجانی قرار گرفتند و بعد از مداخله برای هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. طرح پژوهش نیمه آزمایشی بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار spss21 و روش آماری تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که بین میزان خودکارآمدی در گروه آزمایش و گروه کنترل تفاوت معنا داری (p≥0/05) وجود دارد. نتیجه گیری: از یافته های پژوهش می توان نتیجه گرفت که آموزش مبتنی بر هوش هیجانی منجر به بهبود خودکارآمدی دانش آموزان شده است.

Keywords:

رویکرد هوش هیجانی , خودکارآمدی , دانش آموزان