بررسی رابطه بین تاب آوری و کیفیت زندگی مادران دارای فرزند کم توان ذهنی مراکز توانبخشی معلولین

در سال های اخیر روان شناسی مثبت گرا مورد توجه روان شناسان قرار گرفته است که به جای پرداختن به ناهنجاری ها و اختلال ها،بر توجه بیشتر به توانمندی ها و استعدادهای انسان تاکید دارد. این رویکرد مثبت گرا، هدف نهایی خود را شناسایی شیوه هایی میداند که بهزیستی و شادکامی انسان را به دنبال دارد. از این رو، عواملی که سبب سازگاری هرچه بیشتر آدمی با نیازها و تهدیدهایزندگی شوند; بنیادی ترین عامل های مورد پژوهش در این رویکرد از روان شناسی هستند.هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه بین تاب آوری و کیفیت زندگی مادران دارای فرزند کم توان ذهنی می باشد.برای انجام این پژوهش ازکلیه مادران دارای فرزند کم توان ذهنی زیر 14 سال تعدادی از مراکز توانبخشی معلولین شهرستان بجنوردخواسته شد پرسشنامه کیفیت زندگی (Qol) و مقیاس تاب آوری کونور- دیویدسون را پر کنند. روش پژوهش توصیفی و از نوع هم بستگی می باشد. یافته ها نشان می دهد که بین کیفیت زندگی (M=14/49, Sd=18/50) و تاب آوری (Sd=14/03, M=50/20) هم بستگی مثبت و معنادار وجود دارد و همچنین بین تاب آوری و مولفه های کیفیت زندگی (تعامل خانواده، والد بودن، سلامت عمومی، سلامت فیزیکی، حمایت مرتبط با معلولیت، زندگی فرهنگی معنوی، اوقات فراغت و آگاهی عمومی) هم بستگی مثبت و معنادار وجود دارد. نتایج نشان می دهد در صورتی که بتوان تاب آوری والدین دارای فرزند کم توان ذهنی را بالا برد می توان باعث افزایش کیفیت زندگی آن ها نیز شد.

Keywords:

تاب آوری , مقیاس تاب آوری , کیفیت زندگی , کم توان ذهنی