نقش برنامه ریزی آموزشی کارکنان در اثربخشی مدرسه ها (مورد مطالعه: مدارس دولتی شهر آمل)

پیشرفت در نظریه و عمل برنامه ریزی آموزشی نیازمند حرکت در ورای پیش فرض هایی است که از بیرون مدل های انعطاف ناپذیر راتحمیل می کند تا دانش مناسب موجود در عمل آموزش و انتخاب ها و تصمیم هایی را که تغییر مهمی را می سازد به دست آورد. اینفهم ها به نوبت بر به رسمیت شناختن تعهدهای ایدئولوژی، تفسیر معناهای مشترک، تشخیص قانون هایی که بر رفتار و ارتباط مردمحاکم است، بستگی دارد. تمرکز بر اهمیت بینش هایی که در عمل و زمینه انسانی یافت می شود، به روشنی به عنوان راه عمده ای که درآن انگاره ای ذهنی گرا مدل های برنامه ریزی آموزشی را غنی می سازد، ظهور می کند. سازمان ها و نهادهای اجتماعی برای نیل بهاهداف مورد نظر به برنامه ریزی، سازماندهی، هماهنگی، هدایت و رهبری نیاز دارند و در صورت نداشتن برنامه و مدیریت اجرایی مناسبتعامل و ارتباط افراد به نحوی به هم می ریزد و نامأنوس می شود. از این رو برای تنظیم هماهنگی فعالیت ها در ابعاد مختلف زندگی بشرمدیریت امری ضروری جلوه می کند (بروک 2011). مدیران و مسؤولانی که در سازمان ها اداره امور را در دست می گیرند، برای کسب ،موفقیت و نیل به اهداف مورد نظر باید ابتداکار خود را با بررسی و شناخت شخصیت، ویژگی ها و توانایی های کارکنان سازمان آغاز کنندو بدانند چه عواملی افراد را به حرکت و تلاش وا می دارد و بر اساس آن برنامه ریزی های لازم را برای بهسازی، پرورش و نگهداریکارکنان به عمل آورند. آموزش یعنی، کوشش در جهت بهبود عملکرد شاغل در ارتباط با انجام کار و مسائل مربوط به آن و یا عبارتیاثربخشی، که یک تجربه یادگیری و یک فعالیت سازمانی برنامه ریزی شده را شامل شود؛ و یا به منظور پاسخ به یک نیاز شناخته شدهطراحی می شود.