شناسایی و اولویت بندی قطعات حادثه خیز محورهای برون شهری با رویکرد سنتی (مطالعه موردی: محور کندوان)

تصادفات جادهای به عنوان یکی از مهمترین علل وقوع مرگ و میر در سراسر دنیا خسارات مالی وجانی فراوانی را به جا میگذارد. در راستای کاهش حوادث و افزایش ایمنی ترافیکی، شناسایی واصلاح مقاطع حادثه خیز میتواند نقش بسزایی ایفا نماید. تحقیق حاضر به منظور ارزیابی ایمنی ازروشهای سنتی شناسایی مقاطع حادثه خیز مبتنی بر دادههای تصادف استفاده کرده و بدین منظورمحور کندوان به طول 77/5 کیلومتر را بر اساس ویژگیهای هندسی و ترافیکی به 28 قطعه همگن تقسیم و اطلاعات تصادف 3 ساله (90-92) به هر یک از قطعات اختصاص داده است. بر اساس یک معیار ترکیبی از روش های سنتی(فراوانی تصادفات، نرخ تصادفات، نرخ بحرانی تصادفات، شاخص EPDO، فراوانی-نرخ، شدت-نرخ، مدل پیش بینی تصادفات و رو ش تجربی بیزین ) و تعریف خطر پذیری تصادفات در 5 سطح (خیلی کم تا خیلی زیاد) و با درنظرگیری انحراف معیار، مقدار میانگین وشاخص پتانسیل بهبود قطعات به اولویت بندی قطعات حادثهخیز پرداخته است.

Keywords:

شناسایی قطعات حادثه خیز , تصادفات جاده ای , روش های سنتی , اولویت بندی