نازنین وجدانی درستکار - کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری
سیدعلی حسین پور - دانشجوی دکترای برنامه ریزی شهری دانشگاه فردوسی

مسیرهای پیاده یا پیاده راه ها به عنوان محیطی امن و لذت بخش که ضامن سلامت و تندرستی یکجامعه محسوب می شوند، به عنوان یکی از شاخص های اصلی توسعه ی شهری پایدار و دستیابی بهشهر سالم شناخته شده اند که امروزه با ایجاد گرایشی نوین در شهرسازی معاصر تحت عنوان جنبشپیاده گستری، به لحاظ برقراری ارتباط فضایی بین عملکردهای شهری و تقویت روابط اجتماعی، دربین برنامه ریزان، طراحان شهری و نیز شهروندان حائز اهمیت می باشند. به هر حال واقعیت این استکه تاکنون در ایران برنامه ریزی برای ماشین همواره بر برنامه ریزی برای انسان مقدم بوده است.مقاله حاضر از حیث نظری و روش شناسی بر ساختار گرایی و تحلیل تاریخی- تکوینی در سطح کلان وراهبردی، به منظور بررسی ایده ای جدید در راستای ارتقاء کمی و کیفی محیط شهری، افزایشتعاملات اجتماعی افراد در محیط مناسب، رفع آلودگی های زیست محیطی و مهمتر از همه احترام بههویت عابر پیاده به عنوان جزئی مهم از سیستم حمل و نقل شهری در بستر کالبدی تأکید دارد. بدینمنظور بافت مرکزی شهر شیراز و به طور خاص خیابان کریمخان زند برای بررسی انتخاب و در نهایتایجاد مسیرهای حرکت و مکث پیاده در شبکه معابر ازطریق جداسازی ترافیک سواره و پیاده، درجهت بهبود کیفیت فضاهای شهری پیشنهاد گردیده است.

جنبش پیاده گستری، جداسازی سواره و پیاده، فضای شهری پیاده، خیابان کریمخان زند، برنامه ریزی راهبردی