محمد احمدخان بیگی - کارشناسی ارشد مدیریت شهری دانشگاه علامه طباطبائی

شهرها در گذشته از قابلیت پیاده مداری بالایی برخوردار بوده و پیاده روی به عنوان اصلی ترین الگویجابجایی مردم در داخل کانونهای زیستی و به دلیل کم هزینه بودن یا در دسترس بودن آسان برایکلیه اقشار جامعه به شمار می رفت که به دنبال انقلاب صنعتی و سلطه اتومبیل در شهر موضوع عابرپیاده به فراموشی سپرده شد. به دنبال آلودگی هوا، سیاست کاهش استفاده از وسایل نقلیه شخصی وکاهش سوخت فسیلی، این رویکرد برنامه ریزی شهری در چند دهه اخیر جهت احیاء مقوله امکانافزایش قابلیت پیاده مداری در شهرها شکل گرفت. مقاله حاضر با مطالعه تجارب جهانی به موضوعافزایش قابلیت پیاده مداری در شهرها پرداخته است و ضمن معرفی خلاصه معیارهای و شاخص هایموثر در جهت افزایش قابلیت پیاده مداری قوانین و مقررات مربوط به عابرین پیاده را نقد می کند.

عابر پیاده، افزایش قابلیت پیاده مداری، طرح جامع عابر پیاده، قوانین و مقررات عابرین پیاده