سیدصابر ناصرعلوی - استادیار، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه شهید باهنر کرمان، کرمان، ایران
حامد نظری - کارشناس ارشد برنامه ریزی حمل ونقل، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه غیرانتفاعی شمال، آمل، ایران
امید تی تی دژ - استادیار، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه غیرانتفاعی شمال، آمل، ایران
امیر ایزدی - استادیار، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه غیرانتفاعی شمال، آمل، ایران

شاخص های ایمنی جایگزین به عنوان یکی از روشهای تداخل ترافیک، با استفاده از داده های خط سیرخودروها و بدون نیاز به اطلاعات تصادفات به ارزیابی وضعیت ایمنی می پردازد. تعیین لحظه ی ناایمن درفرآیند تعقیب خودرو با استفاده از آستانه ی تعریف شده برای شاخص های ایمنی جایگزین صورت می-گیرد. از این رو تعیین آستانه ی مناسب برای شاخص ها به منظور تشخیص صحیح لحظه ها ی ناایمن از اهمیت بالایی برخوردار است. شاخصهای سرفاصله زمانی (THDW) و زمان تا برخورد (TTC)، به عنوان دو شاخص پرکاربرد در ارزیابی ایمنی، تنها با استفاده از روابط دینامیکی و عموما براساس پارامترهای نظیر سرعت، شتاب و فاصله بین دو خودرو به ارزیابی وضعیت ایمنی میپردازند؛ در صورتیکهبسیاری از پارامترهای دیگر نظیر نوع خودرو؛ میتوانند در تعیین آستانه ایمنی و نحوه ی توزیع اینشاخصها تأثیرگذار باشند. تحقیق حاضر به منظور بررسی اثر نوع خودرو بر نحوه ی توزیع زمانی وآستانهی ایمنی دو شاخص مذکور، به تفکیک دادههای تعقیبی پرداخته است. بدین منظور داده های ترددثبت شده توسط شناساگرها در محور بزرگراهی اراک به سلفچگان به 4 دسته؛ سواری-سواری، سنگین -سواری، سواری- سنگین و سنگین - سنگین دسته بندی شده و مقادیر میانگین و 85 درصدی برای هردسته از تعقیب ها محاسبه شده است. نتایج آزمون زوجی t با سطح معنی دار 0,05 نشان داد که میانگین شاخص ها در دسته های تعقیبی مختلف به صورت معنی داری با یکدیگر تفاوت دارند . همچنین تحلیل آماری و توزیع داده های تعقیبی محور موردنظر تأثیر نوع زوج خودروهای فرآیند تعقیب در نحوه ی توزیع و تعیین آستانه ی ایمنی شاخص ها را به خوبی نشان می دهد.

شاخص ایمنی جایگزین، سرفاصله زمانی، زمان تا برخورد، تعقیب خودرو