بررسی اثار اینده نگری جمعیت پذیری، پیرامون خطوط قطار شهری مشهد بر اساس توسعه حمل و نقل محور بر کارایی خطوط قطار شهری

مشکلات حمل و نقل درون شهری بخصوص در کشور های جهان سوم و در حال توسعه که دارای رشد و تراکم جمعیتی بالایی هستند، شکلی حاد تر و پیچیده تر به خود می گیرد. در پاسخ به برخی از این مشکلات اخیر، رویکرد توسعه مبتنی بر حمل و نقل عمومی به عنوان یکی از تکامل یافته ترین دیدگاه های توسعه شهری، که بر ارتباط متقابل حمل و نقل عمومی و توسعه شهری تاکید دارد، مطرح شده است. این توسعه هسته مرکزی یا قلب نظریه توسعه کریدوری می باشد که در ان تکیه بر توسعه حمل و نقل عمومی، ترکیب کاربری ها و توسعه فشرده در محدوده ( شعاع نفوذ 400 تا 800 متر) خطوط سیم حمل و نقل عمومی است. تا بدین وسیله استفاده از ماشین شخصی کاهش یافته و به تبع ان مصرف انرژی کم شود و در نهایت به کاهش الودگی منجر گردد. در پژوهش حاضر چهار خط قطاری شهری مشهد و حوزه نفوذ ان ها (ناحیه ای به شعاع 800 متری خطوط) قلمرو مکانی پژوهش را تشکیل می دهد. روش علمی تحقیق توصیفی_تحلیلی می باشد. در این راستا اطلاعات مورد نیاز به صورت میدانی و همچنین کتابخانه ای گرداوری شده است.در ادامه از طریق نرم افزار GIS لایه های مورد نیاز بر یکدیگر منطبق گردیده و در نهایت جمعیت پذیری محدوده مورد مطالعه تعیین و بر اساس پیش بینی جمعیت انجام شده در مطالعات جامع حمل و نقل مشهد تاثیر جمعیت قابل سکونت در سال های 1390 ، 1405 و در صورت اجرای سناریو افزایش تراکم بر میزان کارایی خطوط قطار شهری مشهدمورد بررسی قرار گرفت و در نتیه ان براورد می شود که محدوده 800 متری کریدور 53 درصد از جمعیت افزایش یافته ا در خود جای خواهد داد. بنابراین با اعمال سناریو افزایش تراکم در کریدور ها تعداد ساکنین محدوده شعاع 800 متری خطوط نیز افزایش یافته که این افزایش به معنی افزایش بهره وری و در نتیجه ان کارایی خطوط قطار شهری می باشد.

Keywords:

توسعه حمل و نقل محور , توسعه کریدوری , کارایی