بررسی اثرات استقرار نظام دورکاری در شهرداری های استان فارس (مطالعه موردی شهرداری شیراز)

دورکاری یک انتخاب است راجع به روش انجام کار،که به کارکنان اجازه میدهدتمام یاقسمتی ازکارشان راخارج ازمحیط کارانجام دهند، یعنی افراد میتوانند ازمنزل، ازیک مرکز ارتباط راه دوردرنزدیکی خانه شان، یاازمحل کاردیگری وظایف کاریشان راانجام دهند. بین دورکاری وانجام کارها به صورت خویش فرما(خوداشتغالی) مواردمشترکی وجوددارد ودربرخی متون ازاین دوباهم یادمی شود، چراکه دورکاری، هم میتواند یک جانشین برای شیوه انجام کار دریک سازمان یااداره باشدوهم نمونه ای ازبرونسپاری کارها. درتحقیق حاضربه بررسی اثرات استقرار نظام دورکاری درشهرداری های استان فارس پرداخته شده است. روش تحقیق مورداستفاده دراین پژوهش توصیفی ازنوع پیمایشی بودوازلحاظ هدف، درزمره تحقیقات کاربردی قرارمی گیرد. جامعه آماری موردمطالعه دراین پژوهش 850 نفر، شامل کلیه کارکنان شهرداری استان فارس شامل می شود. وحجم نمونه بااستفاده از جدول کرجسی ومورگان انجام شده است. که باتوجه به تعدادجامعه، تعدادنمونه برابربا n=265 نفرمحسابه شده است.پس ازآزمون فرضیه ها به این نتیجه رسیدکه تاثیردورکاری واثرآن درشهرداری ها معنی داراست

Keywords:

دورکاری , بهره وری , توانمندی , انعطاف پذیری , کیفیت زندگی کاری , شهرداری فارس