سیدرافع شجاعی نژاد - دانشجوی دکتری حقوق کیفری و جرمشناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال
سیدعلیرضا میرکمالی - عضو هیات علمی دانشگاه شهید بهشتی تهران
سیدرئوف شجاعی نژاد - عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اهواز

گاهی ارتکاب چند جرم توسط شخص واحد، سبب صلاحیت ذاتی چند دادگاه خواهد شد. قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1392 در این وضعیت دادگاهی را ابتدا صالح به رسیدگی می داند که صلاحیت رسیدگی به مهمترین اتهام را دارد و هر دادگاه را نیز فقط مکلف به رسیدگی و صدور حکم درباره جرائم داخل در صلاحیت خود می کند و از رسیدگی به جرائمی که صلاحیت ذاتی رسیدگی به آنها را ندارد، منع می نماید. اما قواعد تعدد جرم در قانون مجازات اسلامی مصوب 1392 گاهی مستلزم رسیدگی به کلیه جرائم متعدد در دادگاه واحد به منظور تعیین یک مجازات اشد، می شود. در حالی که در قانون آیین دادرسی کیفری در این موارد صلاحیت اضافی یک دادگاه برای رسیدگی به سایر اتهامات پذیرفته نشده است. این امر باعث رسیدگی و صدور احکام متعدد، بدون تعیین مجازات واحد قابل اجراء، وفق مقررات تعدد جرم در قانون مجازات اسلامی خواهد شد. هدف این مطالعه دستیازی به راهکاری برای حل این تعارض با توجه به مقررات فرایند تعیین مجازات تعدد جرم در قانون آیین دادرسی کیفری می باشد. بدین منظور ابتدا به سابقه قانونگذاری ایران در جمع بین این مقررات اشاره شده است سپس به رویکرد قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1392 پرداخته شده است.

صلاحیت، صلاحیت ذاتی، صلاحیت اضافی، تعدد جرم، تعیین مجازات