ارائه ی مدلی برای رضایت زناشویی زوجین با میانجی گری الگوهای ارتباطی

پژوهش حاضر با هدف ارائه ی یک مدل علی بر اساس رابطه ی متغیرهای مثلث عشق، تمایز یافتگی خود، سبک زندگی عرفانی و علاقه ی اجتماعی با رضایت زناشویی و میانجی گری الگوهای ارتباطی زوجین انجام گرفت. این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود و جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان و مردان متاهل شهر کرمانشاه درسال 1393 بود. نمونه ای به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای به حجم 603 نفر انتخاب گردید وشرکت کنندگان به پرسشنامه های رضایت زناشویی انریچ، الگوهای ارتباطی، مثلث عشق، تمایز یافتگی خود، سبک زندگی عرفانی و علاقه ی اجتماعی پاسخ دادند. پس از جمع آوری داده ها، تحلیل آنها با نرم افزار Spss-22 و Amos-21 و با روش آماری ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون و تحلیل مسیر معادلات ساختاری انجام گرفت. نتایج نشان داد بین مثلث عشق، تمایز یافتگی خود، سبک زندگی عرفانی و علاقه ی اجتماعی با رضایت زناشویی والگوهای ارتباطی زوجین رابطه وجود دارد. نتایج برازش سه مدل پیشنهادی حاکی از آن بود که تنها مدل پیشنهادی با میانجی گری الگوی ارتباطی توقع –کناره گیری از برازش لازم برای پیش بینی رضایت زناشویی برخوردار بود و برای دو مدل دیگر که با میانجی الگوی ارتباطی سازنده متقابل و الگوی ارتباطی اجتنابی متقابل بودند، شاخص های اصلاح مدل اعمال گردید. براساس نتایج پژوهش حاضر می توان گفت که ابعاد عشق، تمایز یافتگی خود، علاقه اجتماعی و سبک زندگی عرفانی زمانی سبب رضایت زناشویی میشوندکه الگوی ارتباطی سازنده متقابل بیشتر، الگوی ارتباطی اجتنابی متقابل کمتر و الگوی ارتباطی توقع کناره گیری کمتر در بین زوجین باشد.

Keywords:

رضایت زناشویی , الگوهای ارتباطی زوجین , مثلث عشق , تمایز یافتگی خود , سبک زندگی عرفانی , علاقه اجتماعی