بررسی تطبیقی عوامل موثر رضایتمندی سکونتی کودکان بی سرپرست پسر و دختر در مرحله عملیات عینی

رضایت سکونتی، از عوامل مهم در رضایت فرد از زندگی خویش است و معادل حس رضایتی است که فرد از مسکن فعلی خود تجربه می کند . در پژوهش های حوزه مسکن مفهوم رضایت همراه با خصوصیات روان شناختی که نیازهای ساکنان را برآورده می سازد مطرح می گردد. هدف این پژوهش که کمی_پیمایشی است، بررسی عوامل موثر بر میزان رضایت کودکان بی سرپرست از محل سکونت در جهت رفع نیاز های روان شناختی می باشد که به صورت مقایسه ای بین جنسیت مونث و مذکر و از طریق روش کنتر همراه با رویکرد روان شناسی محیطی و به صورت مشارکتی انجام گرفت. با بررسی نمونه های موردی، عوامل دخیل در میزان رضایت کودکان شناسایی و راه کارهایی جهت رفع نارضایتی آنان مطرح می گردد. برای آزمون فرضیات مطالعات میدانی از طریق پرسش نامه روی کودکان 11-7 سال دختر و پسر (مرحله سنی عملیات عینی)، شکل گرفت و نتایج استخراج و تجزیه و تحلیل گردید. تعداد نمونه برای هریک از جنسیت ها 60 نفر در نظر گرفته شد که از نوع نمونه گیری تصادفی طبقه بندی شده می باشد. ضریب آلفای کرونباخ محاسبه شده (0.816) برای پرسشنامه که از سوالات بسته و طیفی (لیکرت) می باشد نشان از پایایی سوالات طراحی شده دارد. نتایج نشان می دهد که بعد اجتماعی بیش از سایر ابعاد در روش کنتر بر روی میزان رضایت کودک ان دختر از فضا تاثیرگذار می باشد این در حالی است که پسران به ابعاد فضایی بیش از سایر ابعاد اهمیت می دهند.

Keywords:

رضایت مندی سکونتی , دختران بی سرپرست , پسران بی سرپرست , عملیات عینی , روان شناسی محیطی