عاطفه عظیمی - دانشجوی کارشناسی معماری، موسسه غیرانتفاعی توحیدگلوگاه
مبینا روحی - دانشجوی دکترای دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران

طراحی پایدار در عرصه معماری و شهرسازی یک سبک جدید همانند مدرنیزم یا دیکانستراکشن نیست، بلکه یک روش در تفکر طراحی است که اساس آن هماهنگی با طبیعت است در این جهان، معماران نیز همسو با سایر دست اندرکاران در پی یافتن راهکارهای جدیدی برای تأمین زندگی مطلوب انسان بودهاند .بدیهی است که زندگی، کار، تفریح و استراحت فعالیتهایی میباشند که در فضاهای طراحی شده توسط معماران صورت پذیرفته و از آنجا کهنقاط ضعف و قوت یک ساختمان بر زیست بوم جهان تاثیر مستقیم خواهد داشت، وظیفه ای بس حساس در این خصوص بر عهده معماران می باشد. کاربرد مفاهیم پایداری و توسعه پایدار در معماری، مبحثی به نام معماری پایدار آغاز نموده اند که مهترین سرفصلهای آن با عنوان معماری اکوتک یا معماری سبز ایجاد میگردد. کاربرد تکنولوژی پیچیده وکم توجهی به مسائل محیطی درطراحی و احداث فضاهای معماری و شهری چندان دوام نیاورد و موضوع هماهنگ سازی فضای معماری با محیط طبیعی مورد توجه قرارگرفت و معماری اکوتک به تدریججایگزین معماریهای تک گردید.این مقاله در نظر دارد که راهکارهایی که معماران برای تامین زندگی مطلوب انسان ارائه می دهند را بررسی کند و ساختمان هایی که در راستای هدف معماری سبز با استفاده از تکنولوژی های پیشرفته طراحی و اجرا شده است را تحلیل کند وپیشنهادهایی در راستای پیشرفت تلفیق معماری و تکنولوژی ارائه خواهد شد.پژوهش بر اساس روش توصیفی و تحلیلی انجام گرفته است و بر پایه مطالعات کتابخانه ای و پایه ای و تحلیل و بررسی نمونه ها و الگوها ارائه خواهد شد

اکوتک، های تک، معماری پایدار، معماری سبز