اکبر کیانی - دانشیارجغرافیا و برنامه ریزی شهری، گروه جغرافیا، دانشگاه زابل
معصومه کیان باز - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی روستایی،دانشگاه زابل
سمیرا براتی فتح آبادی - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه زایل

مدیرت یکپارچه شهری به عنوان مفهومی در مقابل مدیریت ناهماهنگ شهری مطرح شده است. مدیریت شهری در ایران، خصوصاً در سال های اخیر، معطوف به شناسایی مدیریت شهری، ابعاد، وظایف و کارکردهای آن و همچنین چالش ها و معضلات موجود و پیش روی آن است.بر این اساس می توان همبستگی توسعه پایدار شهری مبتنی بر توسعه پایدار انسانی را با مفهوم «رفاه اجتماعی شهروندی»، مورد تدقیق قرار داد.گسترش شهرنشینی، هر چه حرفی ایی تر عمل نمودن مدیریت شهری را اجتناب ناپذیر کرده است. از این رو حجم وسیعی از مطالعات به بررسی زوایای مختلف نظری و تجربی این موضوع پرداخته اند. هدف مدیریت یکپارچه شهری بهبود کیفیت زندگی شهروندان به گونه ای پایدار است مدیریت شهری و اعتماد به توانمدی های آن و پذیرش ضرورت مشارکت کلیه ذی نفعان شهری در مدیریت شهر از سوی حکومت مرکزی است. لذا هدف پژوهش حاضر بررسی نقش اصول مدیریتی مدیران شهری بر ایجاد یکپارچگی مدیرت شهری می باشد روش تحقیق صورت گرفته از نوع توصیفی- تحلیلی و برگرفته از منابع و اسناد کتابخانه ای معتبر بوده نتایج پژوهش نشان دهنده آن است که ایجاد و گسترش اعتماد و یکپارچگی مدیریتی، تنها از مجرای تحولات ساختاری در درون مدیریت شهری، ارتباطات میان مدیریت شهری و سایر دستگاه های ذی ربط و یا حتی اصلاحات قانونی محقق نمی شود بلکه از طریق نهادسازی به منظور تمرکززدایی از قدرت و توزیع آن در میان کلیه ذی نفعان و کنش گران شهری اعم از شهروندان، مدیریت شهری، دولت و بخش خصوصی قابل دستیابی است.که اصلاحات ساختاری، سازمانی، قانونی، تکنولوژیکی، اطلاعاتی و... تنها پس از توانمندسازی این کنشگران شهری به منظور مشارکت حداکثری در مدیریت یکپارچه شهری موثر هستند.

مدیریت، مدیران شهری ، یکپارچگی، شهر اسلامی. معماری