چارچوبی برای اعطای کاربری به ابنیه تاریخی با توجه به کیفیت های کالبدی فضایی در روند احیا

عناصری که ابنیه تاریخی را به مثابه موجودی زنده شکل می دهند آن چنان به هم پیوسته اند که تداوم حیات بنا مستلزم کارکرد صحیح تمامی آن ها می باشد و با تغییر بخشی از آن بنا مخدوش می شود یکی از این عناصر کاربری بناست که در طرح های احیا توجهی ویژه به آن می شود از آن جا که احیای اماکن تاریخی راهی شایسته و کارآمد برای حمایت و حفاظت از میراث فرهنگی است می توان ان را عاملی موثر برای ایجاد امکان برخورداری از ارزش های نهفته در آثار تاریخی به منزله نهایت حفاظت از این ابنیه برشمرد از این رو هدف اصلی این مقاله بررسی ضرورت تداوم حیات بنا با اعطای کاربری به آن و شناسایی عوامل موثر در موفقیت این فرایند می باشد برای این منظور اطلاعات ضروری با تکیه بر پژوهش و مطالعات اسنادی و کتابخانه ای گردآوری شده است و توضیح و تفسیر ان محتوای مقاله را شکل می دهد یافته های حاصل از این تحقیق شناخت ویژگی های کاربری است در نهایت از ان جا که کاربری های ناهمگون عامل تضعیف و تخریب ابنیه تاریخی است توجه به قابلیت ظرفیت و ویژگی های کالبدی فضایی یک بنا نخستین گام در تداوم حیات مادی و معنوی بنا می باشد چرا که قابلیت های اثر تاریخی برآمده از ذات و ماهیت آن است و به این ترتیب احصای قابلیت های اثر جز از طریق درک حقیقت اثر امکان پذیر نیست

Keywords:

احیاء , اعطای کاربری , بنای تاریخی , عوامل موفقیت , فرایند