سیده نرگس حسینی - کارشناس ارشد معماری، دانشگاه هنر اصفهان
مهدی محمودی - استادیار گروه معماری ، دانشگاه هنر اصفهان

داشتن جامعه ای پایدار و توسعه یافته که همه ی اعضای آن از آرامش، امنیت، امکانات یکسان، زندگی سالم و خوب به دور از ناهنجاری بهره ببرند، یکی از اهداف و آرزوهای هر نسلی از مردم می باشد. با توجه به مطالعاتی که پیرامون آسیب شناسی جوامع انجام شده است، ناهنجاری هایی همچون وقوع جرم و ناامنی های اجتماعی، انواع محرومیت های فیزیولوژیکی، اجتماعی و اعتیاد در مناطق فقیرنشین شهری بیشتر وجود دارد. بر اساس تحقیقات صورت گرفته علل اصلی این ناهنجاری ها را می توان ناشی از کمبودهای اقتصادی، اجتماعی و محیطی قلمداد کرد. از میان این کمبودها آنچه همواره یکی از خاموش ترین و البته ریشه ای ترین عوامل بروز و تشدید معضلات اقشار کم درآمد بوده، مسکن و محیط زندگی نامناسب این گروه از جامعه است. از میان راهکارهای ارائه شده به منظور حل این در دهه های اخیر ، ایجاد منطقه های پایدار اجتماعی با رویکرد توسعه پایدار یکی از روش هایی است که به میزان زیادی کمک به تقلیل و رفع این معضلات کرده است. از منظر توسعه ی پایدار، یک جامعه ی پایدار به قلب نیازهای مردم از جمله درآمد، هویت، تحصیلات، تفریح، مسکن و امنیت می رود و با کیفیت زندگی، فرصت های حال حاضر و آینده ساکنین ارتباط دارد. این پژوهش با بررسی معیارهای ارزیابی یک جامعه پایدار که همه ی اعضای آن در امنیت، آرامش و با امکانات یکسان زندگی می کنند، به تشریح اجزاء یک جامعه ی پایدار و نقش مسکن و محیط مسکونی مناسب برای همه ی اقشار آن در دستیابی به یک جامعه ی پایدار می پردازد.

توسعه پایدار، جامعه ی پایدار، مسکن، اقشار کم درآمد