نازیلا دریایی - دکتری پژوهش هنر، بنیاد دانشنامه نگاری ایران

هنر گونه ا ی زبان برای افشای منویات درونی وجود هنرمند است و هنرهای سنتی از جمله میراث های قابل استناد تمدن های قدیمی و مرتبط با سنت ها و داشته های فرهنگی ملت ها محسوب می شوند. در مفهوم هنرهای سنتی می توان اثر هنری را همچون صورت و وجود هنرمند را، همچون معنا انگاشت. اگر مخاطب با درک اثر هنری به شور درونی دچار می شود، دلیل آن، تجلی روح اخلاق مند هنرمند در اثر است چون حقیقت وجود هنرمند از اثر او جداشدنی نیست. این مطلب، جاودانگی بسیاری از هنرهای اصیل ایرانی را در حوزه عوامل باطنی علم زیبایی شناسی شکل می دهد. عالم خیال، الهام هنری، نیت، صدق وجود و قوای شهودی هنرمند همگی از عواملی هستند که در بررسی معیارهای شناخت زیبایی های اثر هنری مورد قضاوت قرار می گیرند. رسالات متعدد در موضوعات متفاوت هنری از جمله رساله رنگرزان و قالیبافان استنادات اصول اخلاقی هنرمند را محکم می سازد و در متن مقاله با رجوع به نمونه ای از نقوش بازمانده در قالی ایرانی که نمادی تصویری از آیین اخلاقیات و رسوم زورخانه های ایرانی می باشد به این موضوع پرداخته می شود. به فراموشی سپردن اسلوب هنرورزی درتولیدات هنری جدید، آثاری با ماندگاری محدود زمان و مکان به اجتماع عرضه خواهد داشت. روش کار: برای تالیف مقاله حاضر، یافته ها به شیوه کتابخانه ای و اسنادی بررسی و تنظیم شده اند.

اخلاق هنرمند، هنر، هنر سنتی، هنرمند، اثر هنری