محمود کاظمی - عضو هیات علمی دانشگاه زنجان
بهرام بهرامی - عضو هیات علمی دانشگاه زنجان

اخلاق یکی از اساسی ترین ارکان شرایع آسمانی رای رساندن انسان به کمال نهایی است. انسان موجودی است که در درون فطرت خویش اخلاقی است، او نه تنها خوبی ها و زشتی ها را تمییز می دهد بلکه فطرتاً خواهان خوبی ها و گریزان از پلیدی ها است. با این حال انسانی یافت نمی شود که در زندگی روزمره و در مواجهه با مسائل متفاوت زندگی فردی و اجتماعی نیازمند راهکارهای اخلاقی نباشد. وظیفه خطیر معلم در پرورش روح و روان متعلمان، نیازمندی او را به چنین راهکارهایی دو چندان می نماید. این راهکارها اگر از آینه آیات و روایات باشد اعتبار و اهمیت مضاعفی نیز خواهد داشت. بر این اساس، اخلاق معلمی و خودساخته بودن معلمان و مربیان تربیتی، در اسلام اصلی لازم برای هدایت تعلیم و تربیت در مسیر مستقیم الهی است. بنابراین، بسیار بجا و شایسته است معلم با تمسک به آموزه های دینی و سنت و سیره امامان معصوم (ع) درون خویش را از ناخالصی ها پاک سازد، سپس گوهر وجود متربیان را با خلوص و یکرنگی خود جلا و روشنی دهد. لذا با التفات به نکات فوق، هدف اساسی این مقاله آن است که با کمک گرفتن از آیات و روایات، برخی از مولفه های اخلاق معلمی را در فرایند تعلیم و تربیت مورد واکاوی و مداقه قرار دهد.

اخلاق معلمی، قرآن، روایات، تعلیم و تربیت