معماری زمینهگرا در بافتهای روستایی به منظور دستیابی به معماری پایدار با بررسی نمونه موردی اقلیم روستای اودرج رفسنجان

رشد و گسترش بیرویه شهرها و عوامل تاثیرگذار بر آن، با دستیازی به محیط طبیعی و حومههای شهری و بافتهای روستایی پیرامون آنها از یکسو و پیامدهای نادرست ناشی از آن در محیطهای زیستی، طراحی پایدار را در معماری به یک اصل بدل کرده است. در این میان عواملی چون مصرف بیرویهی انرژیهای فسیلی در جهان و به تبع آن آلودگی آب و هوا و خاک و... توجه به اصل طراحی پایدار را بیش از پیش تاکید میکند. لذا توجه دوباره به حوزههایدرونی شهر و بافتهای روستایی پیرامون آنها به عنوان یک اصل تعیین کننده و اجتنابناپذیر در جهت پایداری شهرها و روستاها بوده است. به همین جهت یکی از مباحث اخیر مطرح در معماری، پایداری و تطابق آن با بستر است. در نتیجه طراحی پایدار، معمار را ملزم به دریافت شناختی درست ویژگیهای یک مکان )زمینه( در ابتدای امر مینماید و این پارامتر را همواره مبحثی حیاتی در فرآیند طراحی خود بشمار خواهد آورد. این مقاله سعی دارد تا با بررسی نمونه موردی اقلیم روستای اودرج رفسنجان و انجام مطالعات میدانی و تجزیه و تحلیل نتایج حاصله، زمینهگرایی را بهعنوان یکی از اصول اصلی معماری پایدار در روستای مذکور معرفی کرده و اهمیت این مبحث را در دستیابی به معماری متناسب با بستر، در بافتهای روستایی که یکی از دیدگاههای مهم شهرسازی سالهای اخیر است مشخص سازد

Keywords:

معماری پایدار , زمینه , زمینهگرایی , توسعه شهری , روستای اودرج