فاطمه سعدآبادی - کارشناسی ارشدپژوهش هنر
مریم کامیار - دکتری پژوهش هنر استادیار،گروه هنر و معماری، بنیاد دانشنامه نگاری ایران، تهران ، ایران پژوهش هنر ، دکتری، دانشگاه تربیت مدرس

اسب در ایران باستان با تفکری اساطیری به صورت حیوانی مقدس در جوار الهگان و یا به عنوان نمادی از مرگ دیده می شود. در دوران هخامنشی این حیوان در تلاشی نسبتاً موفق نمایشی واقع گرایانه از این حیوان است .در این دوران اسب ازتفکرات اساطیری دور و به عنوان حیوانی کاربردی و دوست داشتنی نزد پادشاهان هخامنشی تبدیل شده است. این تغییر در روند تفکر مردمان پیشین را می توان در هنر آنان مشاهده کرد . نقوش بدست از آمده از این حیوان در دوران هخامنشی تلاشی است در نمایش صحیح تناسبات پیکره اسبان در نقوش بدست آمده از این حیوان .تصاویر اسب در دوران هخامنشیاز حالت اساطیری خارج شده است و به جنبه کاربردی و واقع گرایانه نزدیک شده است. بررسی اهمیت و کاربرد این حیوان در دوران هخامنشی و پیش از آن دلیلی ست برای روشن شدن تغییرات نقوش آن از دوران باستان تا دوران هخامنشی.

اسب ، هنر، نقوش هخامنشی ، اساطیر