استتار معمارانه و ایجاد فضای جمعی ایمن در بطن طبیعت

فضاهای عمومی شهری بستر رشد و تکامل جامعه شهری می باشند که به دلیل حضور انسان، نیازمند امنیت و ایمنی در همه ابعاد کالبدی ، اجتماعی، اقتصادی و مدیریتی هستند. فضاهای جمعی شهری، مکانهایی هستند که به عموم شهروندان تعلق داشته منحصربه جنبه کالددی وفیزیکی نبوده و در حقیقت با حضور انسان وفعالیت اوست که معنا مییابند. فضای ایمن شهری بیش ازآنکه قاعده استحکام سازه ها تبعیت نماید می باید از قاعده پیشگیری و لگام اندیشه هجوم پیروی نماید. یکی از اقدامات اساسی و عمده در بحث پدافند غیرعامل جهت مخفی ماندن تأسیسات و مراکز مهم حیاتی، انتخاب محل مناسب برای آنها است. شکل گیری تمدن های اولیه در جهان همواره با وقوع جنگ همراه بوده است و انسان ها از طریق پناه گرفتن در طبیعت جهت حفظ جان و تامین امنیت گروهی با هدف پیشگیری ازحملات غافلگیرانه دشمن اقدام نموده اند. انسان ها از دیرباز سعی داشته اند تا در پهنه طبیعت به گونه ای استقرار یابند که حداکثراستفاده از محیط طبیعی را داشته باشند.استقرار سکونتگاه های انسانی در کنار رودخانه، کوهپایه ها، جنگل ها، راههای ارتباطی و دربستردلتاها و غیره در طول تاریخ بیانگر این مدعاست. در این مقاله سعی شده با رویکرد دفاعی و امنیتی به مسئله معماری در حوزه اجتماعی به بررسی نقش جهان طبیعت دراینگونه دفاع پرداخته شود

Keywords:

پدافند غیر عامل , فضای جمعی , فضای ایمن , بام سبز , طبیعت