سیدابوطالب هاشم زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد، زراعت،دانشگاه آزاد اسلامی واحد قائمشهر، قائمشهر، ایران
حمیدرضا مبصر - دانشیار گروه زراعت، دانشگاه آزاد اسلامی واحد قائمشهر، گروه کشاورزی، قائمشهر، ایران
علیرضا دانشمند - استادیار گروه زراعت، دانشگاه آزاد اسلامی واحد قائمشهر، گروه کشاورزی، قائمشهر، ایران
سیدسهیل معنوی امری - دانشجوی دکتری دانشگاه آزاد اسلامی ، واحد آیت الله آملی، گروه زراعت ، آمل، ایران

به منظور بررسی اثرات محلول پاشی نانو اکسیدهای سیلیسیم و روی در مراحل مختلف رشد و نمو بر عملکرد گندم آزمایشی مزرعه ای به صورت اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در شهرستان قائمشهر با عرض جغرافیایی63 درجه و 23 دقیقه شمالی و طول جغرافیایی 22 درجه و 84 دقیقه شرقی با ارتفاع 32 متر از سطح دریا در سال زراعی 0636 انجام شد. فاکتور های مورد مطالعه شامل دو سطح کود های ) نانو اکسید سیلسیم، نانو اکسید روی( به عنوان عامل اصلی و هفت سطح محلول پاشی ) g0 = ابتدای پنجه دهی، g2 = اواسط پنجه دهی، g6 = ساقه رفتن، g8 = ظهور کامل سنبله، g2 = ساقه رفتن + ظهورکامل سنبله، g3 = اواسط پنجه دهی + ساقه رفتن کامل+ ظهور کامل سنبله، g7 = ابتدا و اواسط پنجه دهی+ ساقه رفتن کامل+ ظهور کامل سنبله( به عنوان عامل فرعی و در مجموع 82 کرت آزمایشی می باشد. نتایج نشان می دهد، بیشترین تعداد پنجه بارور مربوط به اثرات متقابل مصرف نانو اکسید سیلیسیم ×محلول پاشی در مرحله ساقه رفتن با4/57 عدد می باشد عملکرد دانه تحت تاثیر نوع کود و اثرات متقابل نوع کود×زمان محلول پاشی در سطح احتمال یک درصد و تحت اثرات زمان محلول پاشی در سطح پنج درصد اختلاف معنی داری از خود نشان داد بیشترین عملکرد دانه با 5867/39 کیلوگرم درهکتار مربوط به مصرف نانو اکسید سیلیسیم و کمترین عملکرد دانه مربوط به نانواکسید روی با 5482/31 کیلوگرم درهکتار می باشد نتایج نشان می دهد که چند مرحله محلول پاشی می تواند سبب افزایش عملکرد بیولوژیک گردد

گندم، سیلیس، روی، پنجه بارور، عملکرد