بررسی نیازهای آموزشی تعاونی های عشایری استان تهران

از منظر جامعه شناسی جامعه عشایری ایران سومین گروه اجتماعی کلان این کشور محسوب می گردد. این جامعه که در حالحاضر با 1/1 میلیون نفر 1/4 درصدجمعیت کشور را تشکیل می دهند از کهن ترین سازوکارهای تولید ومعیشت به شمار می آیند و درحال حاضر نقش بسزایی در تأمین اقتصاد جامعه به عهده دارند.برنامه ریزی های اقتصادی و اجتماعی کشور در دهه های اخیر برای توسعه پایدار نظام تولید عشایری با افزایش بهره وری وبالطبع افزایش سطح درامد جامعهء عشایری استرادژی های متعددی بکار گرفته که ایجاد شرکت های تعاونی یکی از آنها محسوب می گردد.تعاونی های عشایری استان تهران با تشکیل 10 شرکت و پوشش بیش از 3000 خانواربا مشکلات ساختاری ویژه ای دست بهگریبان است و ارتقای سطح آموزشی آنها در سازمان جهاد کشاورزی استان تهران به عنوان یکی از محورهای توسعه این ساختارهدف گذاری شده است.بدیهی است مدیریت های متولی این امر در سطح ملی و استانی بر اساس نگاه کلی ودر چارچوب برنامه های کلان ؛موضوعاتمشخصی را در دست اقدام داشته اند که متأسفانه برای دستیابی به سطح مطلوب جامعه هدف کفایت نکرده است. دیدگاه های نظریمسلط در حوزه های علوم اجتماعی نقطه ضعف عمده این برنامه هارا عدم توجه کافی به تشخیص و احساس نیاز مخاطب یعنیخود واحد اجتماعی خدمت گیرنده آموزش (در اینجا تعاونی های عشایری) می دانند. این پروژه با این دیدگاه با استفاده ازروش های معتبر علمی به درون کاوی و نیازسنجی تعاونی های عشایری استانتهران از جنبهء ملاحظات خود آنها در دو سطح ارکان واعضاء پرداخته ودر نهایت علاوه بر دستیابی به یک مجموعه از عناوین وموضوعات مورد نیاز آموزش، را هکارها وسازوکارهای ضروری را نیز بدست داده است که از آن جمله می توان به موارد ذیل اشاره نمود:موضوعات آموزشی: قوانین و مقررات تعاونی ها- پرواربندی دام سبک- تولید شیر و فراورده های لبنی بیماری های مشترک انسان ودام- فنون حفظ واحیاء- مراتع بازاریابی محصولات عشایری.مشارکت آموزشی: پاسخ گویان تمایل زیادی برای تآمین اعتبار طرح های آموزشی نداشتند ولی در سطح محدود (نظیرتآمین هزینه استاد و مکان آموزش) آماده مشارکت بودند.ساختار آموزش:تآکید بر توجه به زمان و مکان مناسب آموزش تعاونی های عشایری و استفاده از تکنیک های آموزش مشارکتی (نظیر: FFS-FSR-FSRE, ...)