اثر کیفیت روابط انسانی بر طفره روی اجتماعی با میانجیگری عدالت سازمانی در کارهای گروهی

گروه ها به مثابه یک سامانه اجتماعی، هم برای نهادها و سازمانهای دربرگیرنده آنها و هم برای اعضای خود کارکردهایی بی بدیل دارند. گروه ها سبب می شوند تا سازمان ها کارهای بزرگی را که از عهده یک فرد برنمی آید، انجام دهند و با ایجاد هم افزایی عملکرد سازمان را ارتقا بخشند. درک روابط انسانی در فعالیت های گروهی موضوعی مهم است زیرا فقدان روابط صحیح باعث کاهش عملکرد صحیح افراد و منجر به طفره روی اجتماعی می شود. تحقیق حاضر تاثیر کیفیت روابط انسانی با واسطه گری عدالت سازمانی بر طفره روی اجتماعی را توسط معادلات ساختاری مورد مطالعه قرار داده است. جامعه آماری این مطالعه کارکنان شرکت سیمان بجنورد که در گروه های مطالعاتی سازماندهی شده بودند، می باشد. داده های به دست آمده با پرسشنامه توزیع شده، از طریق نرم افزار PLS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج حاصل نشان داد که حدود 48 % از اثر کل کیفیت روابط انسانی بر طفره روی اجتماعی به طور غیر مستقیم توسط متغیر میانجی عدالت سازمانی تبیین میشود. همچنین کیفیت روابط انسانی به میزان 39 % از تغییرات متغیر طفره روی اجتماعی را به طور مستقیم تبیین میکند. یافته ها نشان داد که کیفیت بالای روابط انسانی در گروه از تأثیر معناداری بر طفره روی اجتماعی برخوردار است. بنابراین ایجاد ارتباطات با کیفیت و تعاملات مبتنی بر اعتماد و عدالت در گروه از عمده ترین شاخص هایی محسوب می شود که به حذف یا کاهش طفر ه روی اجتماعی کمک می کنند.

Keywords:

طفره روی اجتماعی , گروه های کاری , روابط انسانی , اعتماد , عدالت سازمانی