غلامرضا طالقانی - دانشیار دانشکده مدیریت دانشگاه تهران
رضا آقاجانی - دانشجوی دکتری مدیریت توسعه دانشکده مدیریت دانشگاه تهران

آموزش به خودی خود هیچ ارزش درونی ندارد و به طور ذاتی چیز خوب یا بدی نیست. ارزش آن به حدی بستگی دارد که آموزش گیرندگان می توانند در محیط کار نگرش ها، مهارت ها و دانش ارتقا یافته یا جدید را کسب کنند، به کار برند و حفظ کنند. تنها راه بررسی آن ارزیابی است. از طرف دیگر هزینه ای که سازمان برای آموزش کارمندان خود می پردازد صرفا هزینه ی مالی نیست. هزینه های برنامه های آموزشی که سازمان متحمل می شود بر دو نوع است: هزینه های مستقیم مانند هزینه های شرکت کننده، هزینه ی مکان و تجهیزات آموزشی، هزینه های آموزش دهنده، و هزینه های غیرمستقیم مانند حقوقی که فرد حین روزهای آموزشی گرفته و کاهش بهره وری که سازمان بابت حضور فرد در برنامه آموزشی متحمل شده است. در این راستا و با توجه به اهمیت ارزیابی آموزش هایی که سازمانها به پرسنل خود می دهند، بررسی روش ها و مدل هایی که تا بحال برای ارزیابی آموزش های سازمانی ارائه شده اند ضروری به نظر می رسد. با این مقدمات، این مقاله با روش مروری و انجام پژوهش های اسنادی و کتابخانه ای به بررسی مدل های ارزیابی آموزش سازمانی که از گذشته تا به حال ارائه شده و مورد توجه قرار گرفته اند می پردازد.

آموزش، آموزش های سازمانی، ارزیابی آموزش های سازمانی، مدلهای ارزیابی آموزش های سازمانی