مهدی مهجور - کارشناسی ارشد اسیب شناسی و حرکات اصلاحی،دانشگاه فردوسی مشهد،مشهد ،ایران
سید علی اکبر هاشمی جواهری - دانشیار گروه اسیب شناسی و حرکات اصلاحی،دانشگاه فردوس مشهد،مشهد ،ایران
ناهید خوشرفتار یزدی - استادیار،گروه اسیب شناسی و حرکات اصلاحی،دانشگاه فردوس مشهد،مشهد ،ایران
مهین خیرخواه - کارشناسی ارشد، بیومکانیک ورزشی،دانشگاه آزاد اسلامی واحد بروجرد، بروجرد،ایران

زمینه اهداف: حرکت درمانی به عنوان یکی از روش های کاهش درد و افزایش قدرت عضلات در بیماران مبتلا به کمردرد می باشد که در این زمینه برنامه هایی از جمله حرکت درمانی در آب وجود دارد. هدف از این مطالعه تأثیر یک برنامه حرکت درمانی در آب بر حداکثر فعالیت الکتریکی عضلات بیشتر مردان مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی می باشد مواد و روش ها: یک بیمار مرد مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی به صورت تصادفی در یکی از دو گروه حرکت درمانی در آب (15) و کنترل (15) قرار گرفتند. حداکثر فعالیت الکتریکی عضلات است ارکتوراسپاین کمری و شدت درد قبل و بعد از توان از دو گروه اندازه گیری شد. برنامه حرکت درمانی در خاک شامل 24 جلسه تمرین طی شش هفته و هفته چهار جلسه و هر جلسه تقریباً یک ساعت بود. گروه کنترل هیچ گونه فعالیت خاصی نداشتند. داده ها با استفاده از آزمون های Tمستقل و همبسته در سطح معناداری ( 0/05>p) مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. یافته ها: حداکثر فعالیت الکتریکی عضله ارکتوراسپاین کمری فوقانی و تحتانی سمت راست و چپ قبل و بعد از حرکت درمانی در آب از لحاظ آماری اختلاف معناداری را نشان نداد ( 0/05p)نتیجه گیری: حرکت درمانی برابر حداکثر فعالیت الکتریکی عضلات کمری مردان مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی تاثیر معناداری نداشت اما این متد درمانی باعث کاهش معنادار شدت درد در این بیماران می شود که این اثر ممکن است به دلیل عوامل عصبی و فیزیولوژیکی در بدن باشد.

الکترومیوگرافی،حرکت درمانی،کمردرد مزمن غیر اختصاصی شدت درد