اثر تمرین مقاومتی بر سطوح سرمی مایوستاتین FGF-2 و TGF-β1 پلاسمایی در موش های نر ویستار

هدف از تحقیق حاضر تعیین اثر هشت هفته تمرین مقاومتی بر میزان مایوستاتین و FGF-2 سرمی در موش های صحرایی نر نژاد ویستار بود. به همین منظور تعداد 20 سر موش صحرایی نر بالغ 150-250 گرمی به صورت تصادفی به دو گروه شاهد و تمرین مقاومتی تقسیم شدند. برای تمرین مقاومتی به مدت هشت هفته و هفته پنج جلسه روی نردبان مخصوص به ارتفاع یک متر و 26 پله با حمله یک وزن به میزان 30% وزن بدن خود، تمرینات خود را آغاز نمودند و این میزان به صورت فزاینده در هفته آخر به 200% وزن بدن حیوانات رسید. تمرینات هر جلسه شامل سه نوبت چهار تکراری با سه دقیقه استراحت بین نوبت ها بود. پس از پایان هفته آخر خون گیری از چشم موش ها به عمل آمد و اندازه گیری مایوستاتین ، TGF-β1 و FGF-2 هر 3 گروه با کیت نربوطه توسط روش الایزا انجام شد. در پایان مطالعه،سطح سرمی مایوستاتین در گروه تمرین مقاومتی به طور معنی داری( فرمول در متن اصلی) کاهش یافت. در حالی که سطح سرمی FGF-2 در گروه تمرین مقاومتی به طور معنی داری (p=0/048) افزایش یافت.همچنین سطح سرمی TGF-β1 تفاوت معنی داری در 2 گروه دیده نشد. (p=0/725)این پژوهش نشان می دهد که هشت هفته تمرین مقاومتی موجب کاهش سطح سرمی مایوستاتین و افزایش سطح سرمی FGF-2 می گردد. این آفات تار از عوامل فعال سازی یا غیرفعال سازی سلول های ماهواره ای (سلول های بنیادی سلول عضلانی و کنترل کننده هایپراروفی)می باشند. این در حالی است که عوامل عصبی - عضلانی در هشت هفته اول تمرین مقاومتی بیشترین مشارکت را در افزایش قدرت دارند ولی سیگنال های تأثیرگذار روی سلول های ماهواره ای در هشت هفته اول تمرین مقاومتی تغییر معنی داری می کند.

Keywords:

تمرین مقاومتی , فاکتور رشد تغییر شکل دهنده بتا TGF-β1 , عامل رشد فیبروبلاستی , FGF-2 , مایوستاتین , سلول های ماهواره ای