لیلا منتصری - کارشناسی ارشد ژئومورفولوژی، دانشکده جغرافیا و علوم محیطی، دانشگاه حکیم سبزواری، سبزوار

بلایای طبیعی یکی از موانع اصلی توسعه پایدار محسوب میگردند. همواره وقوع آن به عنوان سدی بر سر راه توسعه اقتصادی، اجتماعی و عمران قرار دارد. چنانچه شدت بلایا بیشتر باشد، برنامه های توسعه ملی با مشکلات بیشتری همراهخواهد بود. انسان با بهره برداری غیرمنطقی از منابع طبیعی بر تعداد و شدت بلایا افزوده است. افزایش بی رویه جمعیت به عنوان یکی از موانع در استفاده صحیح از منابع طبیعی است. به این ترتیب که افزایش جمعیت باالطبع افزایش نیازهای غذایی (توسعه کشاورزی و دامپروی) سکونتگاهها (توسعه مناطق شهری)، امکانات آموزشی -بهداشتی و تسهیلات رفاهیو...را به دنبال دارد که لازمه افزایش این نیازها استفاده غیراصولی، نامناسب و بی رویه از ثروتهای طبیعی می باشد؛ در نتیجه پیامدهای ناگوار بلایای طبیعی را سبب میگردد و برنامهریزیهای میان مدت و بلندمدت را به مخاطره میاندازد.در این بحث با مطالعه و جمعبندی مقالات و گزارشهای علمی و روش مقایسهای بیشتر به تجربه کشورهایی پرداخته شده است که قدمت زیادی در بحث مدیریت بحران دارند و از نظر مطالعات و پژوهشهای کاربردی نیز پیشرفت چشمگیری داشتهاند و تجربیات آنها با کشورهای در حال توسعه و جهان سوم مقایسه شده است. نتایج نشان داد که کشورهای پیشرفته در طول سالیان سال با به کارگیری اصول استاندارد، پیشرفت قابل ملاحظه ای در کنترل بحرانهای طبیعی داشتهاند و در مقابل کشورهای جهان سوم و در حال توسعه پیشرفت چندان چشمگیر ی حاصلنکردهاند. در ایران نیز بهدلیل کمتوجهی به نقش پایداری محیط، ناآگاهی عمومی و کمتوجهی سازمان های دولتی ، روند تخریب محیط زیست افزایش یافته و بحرانهای طبیعی نیز چندان مدیریت نمیگردد

مخاطرات طبیعی، مدیریت بحران، مدیریت ریسک