پژمان الماسی نیا
زینب کریمی بابااحمدی

نشانهشناسی - اگر مانند روش بررسی پدیدارها دانسته شود - عمری طولانی دارد که پیشینهی آن به رشد اندیشههای فلسفی در یونان و هند باستان میرسد. شیوهی بررسی آثار هنری و بهویژه آثار تصویری، همواره وابسته به بحث ارسطودربارهی تقلید بوده است. در سدههای اخیر اما بسیاری از دانشمندان علوم طبیعی بیآنکه در پی تدقیق مبانی کار خود برآیند، از نشانهشناسی استفاده میکردند. اندیشمندی که در زمینهی نشانهشناسی، مباحث ارزشمندی مطرح کرد؛ زبانشناس سوئیسی لویی فردینان دو سوسور بود که درسهایش درمورد زبانشناسی را شاگردانش - پس از مرگ او - به سال 1916 تحت عنواندرسهایی در زبانشناسی همگانی به چاپ رساندند. سوسور را "پایهگذار زبانشناسی نوین" و همچنین "پدر زبانشناسی نوین" نامیدهاند. در این مقاله سعی خواهیم داشت پس از شرح مختصری از زندگی سوسور به بررسی آراء وی در رابطه با نشانهشناسی که یک زمینهی مطالعاتی حیاتی برای زیباییشناسی است، بپردازیم

نشانهشناسی، لویی فردینان دو سوسور، گفتار، زبان، دال، مدلول