پژمان الماسی نیا
زینب کریمی بابااحمدی

هنر همواره در طول تاریخ و در مقایسه با حقیقت، امری اثباتنشدنی باقی مانده است. در دوران مدرن به هنر همچون مسألهای در تقابل با اخلاق، حقیقت و عمل نگریسته میشود. تصور هنر بهعنوان امری صرفاً زیبا، به بیگانگی هنر ازحقیقت و اخلاق منجر شدنظریهی انتقادی هنرنوعی فراروی از نظریههای سنتی و کلاسیک است که به فهم هنر . بهمثابهی ابژهی ذوقی خارج از حقیقت و اخلاق اشاره دارد. این نظریه به حرکت در جهت پرسش از معنای هنر از زاویهی دید تاریخی تأکید دارد و ارتباط و عدم ارتباط آن با حقیقت را مورد توجه قرار میدهد. آدورنو به نشان دادن حقیقت بهوسیلهی هنر تأکید دارد. کارکرد هنر نزد وی، نشان دادن واقعیت موجود در جامعه است. بدینمنظور، آدورنو نظریهای را دربارهی زیباییشناسی و هنر مطرح میکند که همان نقد عقل مدرن است. در این مقاله سعی داریم تا با بررسی مهمترین نظریات آدورنو، به تشریح زیباییشناسی و هنر از دید این نظریهپرداز مطرح قرن بیستم بپردازیم

آدورنو، هنر، نظریهی زیباییشناختی، مکتب فرانکفورت، نظریهی انتقادی هنر