زهرا طهماسبی

قلب ازنظرلغوی به معنی دگرگونی وتغییروتحول است ودراصطلاح دینی همان روح عاقله انسان است که ظرف تعقل حقایق وتفکر وتصرف درتمام اموری که برسایرحواس واردمی شود، قرارمی گیرد، بدین جهت قلب را سرچشمه همه افعال اختیاری انسان می دانند. قلب از دیدگاه قرآن یک ابزار شناخت به حساب می‏آید. اساسا مخاطب بخش عمده‏ای از پیام قرآن، دل انسان است. پیامی که تنها گوش دل قادر به شنیدن آن است و هیچ گوش دیگری را یارای شنیدن آن نیست. از این رو قرآن تاکید زیادی در حفظ و نگهداری و تکامل این ابزار دارد وازجمله راههای رسیدن قلب به معرفت حقیقی را،ایمان وتقواوعمل صالح معرفی می کند.درحقیقت مراد از قلب در قرآن، همان لطیفه الهی، یعنی روح است، نه عضو گرداننده خون در بدن. سلامت و بیماری قلب جسمانی انسان، در محدوده دانش پزشکی است و ارتباطی با سلامت و بیماری قلب روحانی ندارد؛ ممکن است انسانی از سلامت کامل قلب جسمانی برخودار باشد، اما نتواند نگاه خود را در برابر نامحرم مهار کند و در نتیجه قلب روحانی او بیمار باشد. همچنین کسی که گرایشهای ناپسند دارد بیمار دل است، گرچه از نظر طب مادی، قلبی سالم داشته باشد.

قلب , روح , قلب جسمانی , قلب روحانی