سیدابراهیم دیباجی - استاد تمام گروه زبان و ادبیات عربی دانشگاه آزاد اسلامی - واحد علوم و تحقیقات تهران
نرگس لرستانی - کارشناس ارشد زبان و ادبیات عربی و مدرس دانشگاه پیام نور
مسعود باوان پوری - کارشناس ارشد زبان و ادبیات عربی و عضو باشگاه پژوهشگران جوان دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلام آبادغرب

ادبیات غنایی، یکی از گونه های ادبی است که بیانگر احساسات و عواطف شخصی شاعر است و معادل قدیم آن کلمه غزل است. موضوع اصلی غزل، بیان احساسات و عواطف و ذکر جمال و کمال محبوب و معشوق و شکایت از بخت و روزگار است و به دو نوع جسمانی(عاشقانه) و روحانی( عرفانی) تقسیم می شود. ادبیات و زبان های مختلف سرشار از بیان این احساسات و عواطف در قالب شعر می باشد؛ ادبیات غنایی عربی و کردی به عنوان دو زبان زنده و پویای دنیا شاهد بیان این احساسات هستند. شاعران دوره جاهلی سرآمدان این موضوع محسوب می شوند زیرا که با ظهور اسلام اندکی از بیان احساسات صریح به زنان جلوگیری شد؛ در مقابل ادبیات کردی نیز سرشار از بیان عشق است. شاعران در این نوع ادبی، توجه خاصی به محبوب و معشوق زمینی داشته و به توصیف زیبایی وی پرداخته اند. مسائلی مانند: بیان سختی عشق، شکایت از محبوب، هجران محبوب و نیز درخواست مهر از وی اشاراتی نموده است. مقاله حاضر برآن است با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و با انتخاب چند نمونه از شعر جاهلی و انتخاب ابیاتی از دو شاعر مشهور کرد زبان، طاهربگ جاف و سید یعقوب ماهیدشتی به بررسی و تبیین سیمای معشوق در این دو ادبیات بپردازند

ادبیات تطبیقی، شعر عربی، شعر کردی، دوره جاهلی، طاهربگ جاف، سید یعقوب ماهیدشتی، معشوق