حسین شیخ حسنی - استادیاردانشگاه پیام نور

گردشگری میراثی تاریخی رهیافتی فرهنگی – اقتصادی است که با تحقق هم افزایی فرهنگی – میراثی تاریخی ، علاوه بر شکل گیری یک فعالیت اقتصادی جدید، می تواند با ساخت هویتی یک دست و نیرومند، به پایداری هویت ملی، امنیت ملی و پایداری سیاسی – فرهنگی بینجامد. بر این اساس گردشگری میراثی تاریخی می تواند به عنوان یک کاتالیزور جهت پاسداری از میراث فرهنگی عمل کند زیرا قوام دهنده هویت ملی و تاریخی ماست. بر این اساس پژوهش حاضر می کوشد با یک نگاه نظام مند و با پیوند دو علم جغرافیا و میراث تاریخی، پدیده گردشگری را در شهر مورد بررسی قراردهد و بدین منظور از روش نظریه بنیادین استفاده شده و برای جمع آوری داده های مورد نیاز، از روش ترکیبی (اسنادی – پیمایشی) از دیدگاه دو علم جغرافیا و میراث تاریخی بهره گرفته شده است. نتایج پژوهش عبارتست از: شرایط علی موثر بر وضعیت حال حاضر : وجود بعضی از ناهمخوانی های فرهنگی جامعه میزبان با گردشگران، ضعف مشارکت جامعه بومی در احیای فرهنگ - بومی، ناکافی بودن جشنواره ها ی موسیقی سنتی واطلاعات ناکافی راهنمایان ومتولیان از سبقه تاریخی بویژه سبک های معماری؛ شرایط مداخله گر موثر بر وضعیت حال حاضر: اولویت دادن به منافع آنی نه آتی، تغییر در الگوی فرهنگی بومی، عدم وجود ساختار نهادی و مدیریتی کارآمد.

گردشگری میراثی تاریخی ، هویت ملی، نظریه بنیادین، تهران، میراث تاریخی معماری-بناهای اسلامی