فاطمه سادات طاهری - استادیار زبان و ادب فارسی دانشگاه کاشان

در جای جای شعر کمال الدین یا شمس الدین محمد بافقی که در عاشقانه سرایی و وقوع گویی و واسوخت گرایی شهرت بسیاری دارد، می توان جلوه عشق به حضرت اله و به تبع آن خاندان نبوت و امامت را بوضوح مشاهده کرد؛ به گونه ای که اظهار محبت وی نسبت به معبود در تمام اشعارش اعم از غزلیات، قصاید، رباعیات، قطعات و بویژه مثنوی های وی موج می زند و در هرگونه به شیوه ای تازه متجلی می شود، گاه در لباس تحمید و نیایش و گاه منقبت و مرثیت اولیای دین و گاه در پرده اظهار بیزاری از دشمنان خدا نمودار می شود؛ تا جایی که می توان گفت بسیاری از اشعار او بیشتر رنگ الهی نامه به خود گرفته و زیرمجموعه تحمیدیه سرایی است؛ از این رو نگارنده می کوشد در این مقاله به شیوه اسنادی و با تکیه بر متن دیوان شاعر رنگ الهی شعر وحشی را که بیشتر تحت الشعاع عاشقانه سرایی و وقوع گویی شاعر فراموش شده است، کشف نماید، تا شاید بتواند مفهوم «المجاز قنطره الحقیقه» را بهتر به اثبات برساند و مشخص کند وحشی بیش از عشق مجازی به عشق حقیقی حضرت حق و اولیای او توجه داشته است.

وحشی بافقی ، دیوان اشعار ، رنگ الهی و تحمیدیه ،