طارق سلامات - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد دزفول

ادبیات پایداری در ایران قدمتی دیرینه دارد و شاهنامه فردوسی نمونه ای بی بدیل بر این ادعاست، اما در دوره مشروطه با شاعرانی چون میرزاده عشقی، ملک الشعرای بهار، فرخی یزدی و عارف قزوینی جلوهای خاص پیدا می کند. این پژوهش بر آن است تا با روش تحلیلی – توصیفی به بررسی مفاهیم ادب پایداری در اشعار میرزاده عشقی بپردازد. برآیند پژوهش نشان از آن دارد که دیوان میرزاده عشقی را مضامینی چون : انتقاد از سران مملکت، انتقاد از مردمان غافل، تقدیر از سرانی که به معنای واقعی در خدمت وطن هستند، گله مندی از زندان و زندانی بودنش، تهور و از مرگ نترسیدن، عشق به وطن، پایداری در عقیده، از خون خود گذشتن در راه رسیدن به هدف تشکیل می دهدکه هریک از این موارد در بردارنده مفاهیمی از ادب پایداری در اشعار میرزاده عشقی می باشند.

میرزاده عشقی ، وطن دوستی ، مشروطه ، استعمار ، ادب پایداری ،