بررسی تاثیر فلسفه عشق و معنا در روند طراحی معماری

معماری مدرن از هرگونه معناگرایی و ابراز احساسات می گریزد، ولی معماری معنا گرا که ریشه در تفکرات پست مدرن دارد بیان می دارد که هر اثر هنری برای آنکه به ذهنیت سپرده شود باید معنایی در ماورای خود داشته باشد.معنایی که از معمار شروع می شود و به بیننده آن اثر منتقل می شود.و بیننده را وا می دارد تا با کمی تامل ،معمای معمار را حل کند . آنچه ما را بیشتر برای خلق یک اثر معمارانه با معنا تشویق می کند، عشقی است که ما را رو به جلو حرکت دهد و اثری خلق کند که مورد پذیرش ذهن و قلب باشد.معنایی که یک اثر معماری ایجاد می کند لزوما نباید به وسیله خود معمار توضیح داده شود بلکه این برداشت های متفاوت است که اثر معماری را معماساز می کند.این مقاله به روش مطالعات میدانی و کتابخانه ای به شیوه تحریر در آمده است.