طارق سلامات - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد دزفول

«فقر و غنا» در ادبیات ایران و به خصوص در آثار عرفانی، سابقه ای کهن و جایگاهی والا دارد. فقر در لغت به معنای درویشی و نداری و «غنا» نقطه مقابل آن و به معنی توانگری، بی نیازی، و دولتمندی است. ابوسعید ابوالخیر یکی از بزرگترین عارفان مسلمان است که در آثار خود این موضوع را به خوبی پرورانده است. از دیدگاه ابوسعید ابوالخیر«غنا » به معنای توانگری و دولتمندی حقیقی خاص حق است و غنای خاص خلق، غنای دل، در معنای توانگری قلب است، از سوی دیگر فقر نیز در معنای درویشی، همانا نیازمندی به خدای تعالی است. این مقاله با روش تحلیلی – توصیفی برآن است تا با تفسیر و توضیح فقر و غنا و مراتب آن ، اثبات کند که این دو واژه مرادف یکدیگر و گویای دو مقام و درجه در عرفان با یک معنا و مفهوم مشترک از دیدگاه عرفانی است.

فقر ، غنا ، عرفان و تصوف ، ابوسعید ابوالخیر ،