اصول برنامه ریزی کالبدی مجتمع های مسکونی برای افزایش ضریب امنیت اجتماعی مطالعه موردی: مجتمع مسکونی امیردرعظیمیه کرج

نظریه برنامه ریزی شهری وامنیت اجتماعی ازمکتب جامعه شناسی شیکاگو و مطالعات اولیه اکولوژی شهری درسال 1916میلادی اغاز شد براین اساس اسیب شناسی فضاهای زیستی و پیدایش کیفیت پراکندگی جرائم ناآرامی های محیط های زندگی درمناطق مختلف جهان مورد بررسی قرارگرفت باتوجه به اینکه بشرد رطول قرون درپی اتخاذتدابیری جهت مبارزه با پدیده ناهنجاری اجتماعی و پیشگیری ازوقوع آن بوده است هدف عمده شنخت ابعادی ازمجتمع مسکونی میبا شد که درآن امنیت ساکنان مورد توجه است یعنی دراین تحقیق سعی شده تا تاثیر ابعادفرهنگی اجتماعی بربرنامه ریزی کالبدی مجتمع های مسکونی موردتوجه قرارگیرند هدف این مقاله نشان دادن چندین راهکارهایی است که امنیت درطراحی معماری را جهت کاهش ناهنجاری و جرم را با مولفه های امنیت درمعماری بررسی نموده درطراحی مناسب و کاربردی موثرازفضای محیط ساخته شده که منجر به کاهش فرصت های مجرمانه ترس ازجرم و بهبود کیفیت زندگی باعث ایجادامنیت روانی درمحیط میشود درتحقیق با روش کیفی میدانی پرسشنامه ای و جمع اوری اطلاعات درآن به روش کتابخانه ای استفاده ازمنابع مکتوب و اینترنت وهمچنین بارویکرد تحلیلی - تفسیری ازموضوع به هشت مولفه میرسد که باهماهنگی و یکپارچگی ا جزا تاثیر بیشتری جهت رسیدن به یک دستورالعمل طراحی درمجتمع مسکونی با بیشترین ضریب امنیت را نشان میدهد مولفه های ذکر شده دریک مجتمع مسکونی درعظیمیه کرج مورد بررسی قرارگرفته و نتایج آن ارایه گردیده است

Keywords:

امنیت , مجتمع مسکونی , طراحی معماری , کاهش جرم , ناهنجاری