فاطمه رحمان - کارشناسی ارشد مهندسی محیط زیست- نویسنده مسئول
فرنگیس رحمان - کارشناس ارشد فیزیک دریا
علی کرمی خانیکی - دکترای مهندسی عمران، مرکز تحقیقات حفاظت خاک و آبخیزداری

در عصری که تمام زندگی روزمره بر پایه و بنیاد انرژی می گذرد، نیاز به دریافت رویکردی است که بتوان از انرژی هایموجود بهره بیشتر برد. پژوهشگران می کوشند تا با جایگزینی انرژی های تجدیدپذیر و با اجرای اصول پایداری محیطی، ازآلودگی محیط زیست بکاهند. کلیه طرح های کارایی انرژی از نظر اقتصادی در طول عمر مفید ساختمان، کاملاً مقرون بهصرفه می باشد. مانند: تأمین نیازهای مصرف کننده با حداقل مصرف انرژی در زمان بهره برداری و طراحی ساختمان براساساصول مدیریت پذیری، نگهداشت، قابلیت بهره برداری و انعطاف پذیری. معماری می تواند با استفاده هوشمندانه از انرژی های پاکپایدار، کیفیت زندگی را ارتقاء داده و در تقلیل مصرف منابع تجدیدناپذیر و بهینه سازی مصرف انرژیهای تجدیدپذیر مؤثرباشد . معماری سبز یا معماری پایدار روند تازهای نیست، چرا که در تمدن های باستانی و معماری های سنتی از جمله معماریسنتی ایران به صورتی بنیادین وجود داشته است. معماری سبز در جهت به حداقل رساندن اثرات منفی ساختمان ها برمحیط زیست برای همسویی با طبیعت از طریق افزایش کارایی و بهینه سازی در مصرف مصالح است. هدف از نگارش این مقالهکه با روش تحلیلی- توصیفی و گردآوری اسنادی اطلاعات انجام گرفته است، معرفی انرژی های پایدار و ارائه روش های گوناگونبرای جلوگیری از اتلاف انرژی به منظور دستیابی به پایداری، کاهش آلودگی های زیست محیطی و بهینه سازی مصرف انرژیمی باشد. در ادامه نتایج به دست آمده به شرح ذیل است: استفاده از انرژی های تجدیدپذیر علاوه بر تولید و عرضه انرژی بیشاز میزان تقاضای جهانی می تواند انرژی را با هزینه بسیار کمتری در اختیار بشر قرار دهد.

بهینه سازی مصرف انرژی، معماری پایدار، نگهداشت انرژی