یعقوب رحیمی پردنجانی - دانشجوی کارشناسی ارشد علوم تربیتی دانشگاه علامه طباطبایی
ایراندخت فیاض - استادیار فلسفه و تعلیم و تربیت اسلامی دانشگاه علامه طباطبایی

برنامه درسی طرح و نقشه یادگیری است. امروزه اصلاح برنامه درسی، به برنامه محوری جوامع تبدیل شده است چرا کهآموزش کانون اصلی تربیت نیروی انسانی متخصص و آموزش دیده است. رویکردهای بوم شناختی و بومی سازی دانش، درجوامع کاملاً مختلف دارای درجات، شدت و ضعف فراوانی است و به باور متخصصان معرفتی است که در طول زمان و توسطافراد مختلف در جوامع های محلی پدید آمده است و منظور از آن تحکیم بخشیدن به هویت ملی و وحدت شور می باشد. باتوجه به شرایط جغرافیایی کشور و تمرکز امکانات در یک منطقه خاص و گستردگی روزافزون علم و دانش بشری و افزایشمشکلات آموزشی ناشی از آن، اجرای طرح برنامه ریزی درسی ضروری به نظر می رسد برای عملی کردن این فرآیند در هرنقطه ای به خصوص مناطق محروم باید ویژگی های بومی و حساسیت های فرهنگی آن از میان نرود و برنامه درسی همچنانبتوان به صورت محلی ارزیابی شود و متناسب با موقعیت فراگیر و نیاز حال و اکنون او باشد، شناسایی این نیازهای آموزشینخستین گام و یکی از حساسترین مراحل برنامه ریزی آموزشی است و یقیناً حصول آن مستلزم بازنگری و اصلاح الگوی برنامهدرسی مدارس است که با بوجه به متفاوت بودن کیفیت آموزش در بین نقاط شهری با مناطق کمتر توسعه جهت کاهشنابرابری های آموزشی لازم است که به برنامه ریزی درسی بومی روی آورده شود. بی تردید کیفیت آموزش در مدارس ابتداییپیش نیاز توسعه منابع انسانی برای جوابگویی به تقاضاهای تغییرات بکنولوژیک در قرن بیست و یکم خواهد بود. لذا در اینمقاله که به روش توصیفی- تحلیلی و مطالعات کتاب خانه ای و اینترنتی صورت گرفته است به ضرورت برنامه ریزی درسی ملی با رهیافت بومی از نظر انطباق با نیازهای دانش آموزان دوره ابتدایی مناطق کمتر توسعه یافته می پردازد.

برنامه درسی، رویکرد بوم شناختی، مناطق محروم، نیازسنجی، دانش بومی