انوشه تاج شرقی - دانشجوی کارشناسی ارشد ژنتیک - دانشگاه گنبد کاووس - گلستان - ایران
عیسی جرجانی - دکترای ژنتیک انسانی - دانشکده ی علوم پایه - دانشگاه گنبد کاووس - گلستان – ایران
ناصر اقدمی - دکترای ایمونولوژی پزشکی – پژوهشگاه رویان _ تهران - ایران
سهراب بوذرپور - دکترای زیست شناسی سلولی و مولکولی – دانشگاه گنبد کاووس - گلستان – ایران

بیماری پسوریازیس، یک بیماری مزمن مرتبط با ایمنی و التهاب است که بیشتر پوست و مفصل ها را درگیر می کند. با این وجود کهپسوریازیس بر طول عمر بیماران اثری ندارد ولی اثرات منفی بسیار زیاد آن بر کیفیت زندگی بیماران کاملا مشخص است. در اینبیماری IL-17 توسط سلولهای T کمکی Th17 تولید می شود و باعث افزایش پاسخ التهابی و مانع آپوپتوز نوتروفیل ها در بافت ملتهبمیشود. IL-10 مترشحه از سلول های T تنظیمی Treg ویژگی های ضد التهابی داشته و قادر است تولید سایتوکاین های پیش التهابیکه به وسیله ی ماکروفاژها و سلول های T تولید می شود را مهار کند اما Treg ها در بیماری پسوریازیس فاقد عملکرد است. هدف از اینمطالعه شناخت بهتر واسط های مولکولی در روند بیماری جهت آزمون درمان های موثر تر در آینده است. در مطالعه صورت گرفتهمیزان بیان ژن il-17 و il-10 در بیماران پسوریازیس و افراد سالم بوسیله ی Real time PCR مورد ارزیابی قرار گرفت . یافته ها حاکیاز آن است میزان بیان ژن il-17 در ضایعات پوستی بیماران پسوریازیس نسبت به افراد سالم افزایش بیان دارد، در حالیکه میزان بیانژن il-10 در ضایعات پوستی بیماران پسوریازیس نسبت به افراد سالم کاهش بیان دارد. در نتیجه این مطالعه نشان می دهد، مطالعاتقبلی مبنی بر اینکه تعداد سلولهای Th17 در جراحات پسوریاتیک بسیار بیشتر از پوست افراد سالم است را تایید می کند. همچنیننتایج، کاهش قدرت مهاری Treg ها در ضایعات پوستی پسوریازیس را نشان می دهد.

پسوریازیس، اینترلوکین (IL)، سلول های T کمکی (Th)، سلول های T تنظیمی (Real time PCR, (Treg