نگرشی بر جایگاه و مفاهیم گردشگری فرهنگی با رویکرد تحکیم همبستگی ملی و قومیتی

گردشگری به عنوان یکی از کارکردهای بنیادین انسانی در ارتباط با میراث های انسانی و طبیعی و شناسایی مشتقات آن به عنوان یک دانش میان رشته ای، امروزه سهم به سزایی را در مطالعه مسائل و رویکردهای پیرامون جوامع انسانی به خود اختصاص داده است. در این چارچوب موارد متنوعی از قبیل محیط زیست، اقتصاد، فرهنگ و... مورد بررسی قرار می گیرد. شناخت فرهنگ ها و انواع آن و به ویژه مولفه قومیت و شناسه ‎های آن را به طور کلی می توان یکی از بن مایه های پیاده سازی دانش گردشگری در یک محیط متصور شد. زیرا فرهنگ ها حاصل هنجارهای اجتماعی یک محیط انسانی از قبیل شهرنشینی، روستایی و جامعه عشایر است که نوع آن بازگوکننده بهره گیری و نگرش به گردشگری از قبیل حفظ میراث فرهنگی، عدم تخریب محیط زیست و... است و به کمک آن می توان شرایط استقرار گردشگری را ردیابی و شناسایی نمود. این نوشتار با رویکردی مبنی تحکیم وتقویت همبستگی ملی و قومیتی میان اقوام می کوشد مقوله گردشگری و بالاخص گردشگری فرهنگی را مورد بررسی قرار دهد. نتایج تحقیق بیان کننده اثرات پیاده سازی گردشگری فرهنگی ساختاری بر تقویت همبستگی ملی از طریق اعمال مبادلات فرهنگی، حفاظت از میراث های فرهنگی، نگرشی اخلاقی میان قومیت ها و احترام به نظام های سیاسی، اجتماعی، مذهبی جوامع میزبان از سوی گردشگران داخلی و بین المللی است. هرچند که آسیب هایی احتمالی در این راستا وجود خواهد داشت.

Keywords:

فرهنگ , گردشگری فرهنگی , قومیت , همبستگی ملی , توسعه گردشگری سیستمی