هه وار دانش - کارشناسی ارشد جغرافیا برنامه ریزی شهری، مدرس دانشگاه
سوران حسینی - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت اجرایی،عضو شورای شهر مریوان

ایران کشوری چند فرهنگی است و تنوع قومی و زبانی، یکی از ویژگیهای شاخص آن است.الگوی ملت در این کشور ترکیبی و نامتوازن است.تحولات تاریخی و جغرافیای سیاسی ایران همواره با توجه به کارکرد چند وجهی اقوام در سیر معادلات قدرت تحلیل و ارزیابی می گردد، بطوریکه تصویر موزاییکی اقوام در این جغرافیای سیاسی طی تاریخ چرخه ای فرصت- تهدید را در مقابل منافع ملی ایران نمایش می دهد. اهمیت مرزها و مناطق مرزی، ضرورت امنیت را ایجاب می نماید و جهت ایجاد امنیت مرزها، نقش قومیت های ساکن در حاشیه مرزها حائز اهمیت می باشد. امتداد گسترش مرزهای قومی فراتر از مرزهای سیاسی همواره زمینه هایی را برای تأثیر و تأثر متقابل این اقوام از تحولات فرامرزی فراهم ساخته و گاها قدرتهای بزرگ و فرا منطقه ای بدینوسیله امنیت کشورها را به مخاطره انداخته اند.سکونت شش قوم ترک،کرد،لر، بلوچ، ترکمن و عرب ایرانی در مناطق مرزی و همجوار با کشورهای همزبان خود، زمینه مناسبی را برای وقوع بحرانهای قومی در نقاط مرزی بوجود می آورد. اما هرگاه این اقوام از لحاظ اقتصادی، امکانات رفاهی، مشارکت سیاسی و... تمایزی بین خود و اکثریت ملت ببینند در این صورت حس منطقه گرایی در تقابل با ملی گرایی تقویت شده و زمینه نا امنی و اغتشاش فراهم می شود. بنابرین دولت با توجه به خواسته های اقوام رعایت اصل عدالت در مورد آنها بایستی زمینه های اتحاد ملی و مشارکت ملی را بیش از پیش فراهم کند

قومیت، شهرهای مرزی، امنیت، ناآرامی سیاسی