محمد کارآموز - استاد، دانشکده عمران، پردیس دانشکده های فنی، دانشگاه تهران
زهرا زحمتکش - دکتری، دانشکده عمران، پردیس دانشکده های فنی، دانشگاه تهران
پانیذ محمدپور - کارشناسی ارشد، دانشکده عمران، پردیس دانشکده های فنی، دانشگاه تهران

دانشجویان سرمایه های انسانی جامعه برای رشد و توسعه اقتصادی، اجتماعی و صنعتی هستند. در این میان، نقش دانشگاه به عنوان محیط اصلی رشد و اعضای هیئت علمی برای ایجاد انگیزه و هدایت دانشجویان در طول مسیر سازندگی آنها غیرقابل انکار است. دانشگاه در کنار اعضای هیئت علمی و دانشجویان سه رکن اصلی سیستم آموزش مهندسی را تشکیل می دهند. اگرچه ممکن است دانشجویان بدون وجود بستر و انگیزه مناسب مسیر تعالی و رشد را بر اساس تلاش و استعداد خود کسب کنند، اما دانشگاه و اعضای هیئت علمی پویا قطعاً مسیر تعالی فکری و حرفه ای دانشجو را هموار و استعدادهای دست نخورده را متبلور می سازد. دانشجویان نه تنها ذینفعان بلکه محصولات اصلی این سیستم آموزشی هستند. آنها وظیفه حفظ و نگهداری جامعه را در آینده بر عهده خواهند داشت و به همین دلیل لازم است تلاش بسزایی در راستای تربیت و هدایت این سرمایه ها اختصاص داده شود. دانشگاه نه تنها بستری برای آموزش، بلکه مهد پرورش دانشجویان نیز هست. مدیریت کیفیت آموزش و پرورش دانشجویان می تواند در ایجاد و توسعه و بهبود نیروهای محرک و الگوسازی برای تربیت نسل جوان جامعه راهگشا باشد. آموزش مهندسی بسترساز هرم موفقیت و ارتقاء نسل جوان است و توجه به آن برای ایجاد محیط و شرایط مناسب برای آموزش و پرورش این منابع انسانی ضروری است. هدف از این مطالعه، بررسی نقش آموزش مهندسی و بهبود آن در وضعیت کیفی آموزش، تربیتی و تحصیلی دانشجویان است. بدین منظور، تعاریف پایه مطرح در این زمینه بررسی و ارائه شده اند. سپس، عوامل مهمی که در قالب آنها کیفیت فردی و علمی یک دانشجو شکل می گیرد و در زمینه ارتقاء کیفیت آموزش و تحصیل دانشجویان مؤثرند شناسایی و رتبه بندی شده اند. بدین منظور از ابزارهای مدیریت چند معیاره (MCDM) استفاده شده است. همچنین شاخصی جهت کمی کردن نقش آموزش مهندسی در تربیت و تحصیل دانشجویان ارائه و برای تعدادی از دانشگاه های جامع و مهندسی در سطح کشور به عنوان مورد مطالعاتی پیاده سازی شده است.

آموزش مهندسی، کیفیت آموزش، ایجاد انگیزه، دانشجو، عضو هیئت علمی دانشگاه